190 rocznica wybuchu powstania listopadowego

Dziś przypada 190 rocznica wybuchu powstania listopadowego. W nocy z 29 na 30 listopada 1830 roku spiskowcy wraz z ludnością cywilną opanowali stolicę. Sygnałem do wybuchu powstania był pożar browaru na Solcu, o godz. 18.00. Wtedy to podporucznik Piotr Wysocki przerwał prowadzone w Szkole Podchorążych zajęcia z taktyki i wyprowadził podchorążych na miejsce zbiórki pod pomnikiem Jana III Sobieskiego. W tym czasie doszło do ataku złożonej głównie z inteligentów grupy 18 spiskowców na Belweder, siedzibę wielkiego księcia Konstantego, którego planowano pochwycić albo zabić. Konstanty zdołał się jednak ukryć. Decydujące dla przebiegu nocy listopadowej okazało się zdobycie Arsenału. O sukcesie przesądziło przyłączenie się do powstania ludu Warszawy, a także postawa polskich oddziałów stacjonujących w stolicy. Warto dodać, że w Warszawie znajdowały się wtedy także dość liczne oddziały rosyjskie. Nie wszyscy polscy wyżsi oficerowie opowiedzieli się za powstaniem. Podczas nocy listopadowej z rąk powstańców zginęło sześciu przeciwnych powstaniu generałów i zastrzelony wskutek pomyłki pułkownik Filip Meciszewski. Ostatecznie oddziały wierne wielkiemu księciu Konstantemu wycofały się wraz z nim do Wierzbna. 30 listopada 1830 roku Warszawa była wolna.

Poprawiony: niedziela, 29 listopada 2020 09:34

Więcej…

Konkurs Wydawnictwa Bellona (10 edycja) – rozstrzygnięcie

Minął czas na nadsyłanie odpowiedzi, zatem pora rozstrzygnąć dziesiątą edycję konkursu Wydawnictwa Bellona, w którym do wygrania są książki historyczne Wydawnictwa.

PRAWIDŁOWE ODPOWIEDZI

1. Józef Piłsudski był za młodu socjalistą i rewolucjonistą. W okresie odzyskania przez Polskę niepodległości jego poglądy ewoluowały. Rozstał się z dawnymi kolegami z PPS-u, przyjmując własną linię polityczną. W związku z tym powstało barwne powiedzenie oddające tę przemianę przyszłego Naczelnika Państwa i pierwszego Marszałka Polski. Proszę je przytoczyć.

Wysiadł z czerwonego tramwaju na przystanku „Niepodległość” (także to samo w bardziej rozbudowanej wersji)

2. Rzecz dotyczy bitwy na froncie wschodnim I wojny światowej między wojskami austro-węgierskimi i rosyjskimi. Charakterystyczna dla niej była próba podwójnego oskrzydlenia, a następnie okrążenia jednej z armii rosyjskich przez jedną z armii austro-węgierskich (wspartą dodatkowym korpusem). Manewr ten bardzo przypominał bitwę pod Kannami i w warunkach, jakie wytworzyły się na froncie, okazał się mieć duże szanse powodzenia. Rosjanie zostali oskrzydleni z obu stron, ale dzięki pospiesznemu odwrotowi udało im się uniknąć całkowitego okrążenia. Bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk austro-węgierskich. Nie przyniosło ono jednak przełomu w sytuacji na froncie. Później dowódca zwycięskiej armii austro-węgierskiej w uznaniu zasług otrzyma tytuł barona nawiązujący do miejsca bitwy. Co to za bitwa?

Bitwa pod Komarowem (26 VIII - 2 IX 1914)

Pytania były średnio trudne, ale wielu uczestnikom sprawiły pewien problem.

Po losowaniu nagrody powędrują do następujących osób:

1) Kamil Jóźwiak – książka R. Gretzyngiera i W. Matusiaka „Wyspy Brytyjskie 1940” (seria HB)

2) Błażej Kobiałko – książka T. Dudka „Karpacka kampania Legionów Polskich 1914-1918” (seria HB)

3) Robert Orłowski – książka R. Barkowskiego „Konungahela 1135” (seria HB)

Gratulujemy nagrodzonym. Dziękujemy wszystkim, którzy nadesłali odpowiedzi.

Z nagrodzonymi skontaktujemy się mailowo co do przesłania nagród.

Więcej…

Władza

Informacje o książce
Autor: Jan Baszkiewicz
Wydawca: Ossolineum
Seria: Zrozumieć Europę
Rok wydania: 2009
Stron: 185
Wymiary: 20,4 x 15 x 1,4 cm
Oprawa: twarda
ISBN: 978-83-04-04478-4

Recenzja
Niedawno, trochę przypadkiem trafiła w moje ręce skromnych rozmiarów książka „Władza” nieżyjącego już prof. Jana Baszkiewicza (zmarł w 2011 r.). Nie jest to zbyt obszerne dzieło, w sam raz na obecne zabiegane czasy. Sięgnąłem po nie ze względu na osobę autora. Interesującym się choć trochę tematyką historii ustrojów państwowych lub historii doktryn politycznych i prawnych jego postaci przedstawiać nie trzeba. Prawnik i historyk, specjalizował się właśnie w tych zagadnieniach. Był także znawcą epoki Oświecenia i historii Francji. Książka ukazała się po raz pierwszy w 1999 r., zaś w 2009 r. pojawił się nadal dostępny na różnego rodzaju wyprzedażach dodruk, którego egzemplarz korzystając z okazji nabyłem. To jedno z dzieł pochodzących ze schyłkowego okresu życia autora.

Więcej…

[Guelphs & Ghibellines] Campaldino 1289 – Maciej vs Raleen, 14.11.2020

Bitwa pod Campaldino (1289) to jedno z wielu starć w średniowiecznych Włoszech między zwolennikami Cesarstwa (Gibellinami) i Papiestwa (Gwelfami). Często więzy z Cesarstwem i Papiestwem były jedynie umowne. Sprzeczne interesy feudałów sprawiały, że dołączali do jednego bądź drugiego obozu, w zależności od tego, po której stronie opowiedzieli się ich adwersarze. Historycznie bitwa rozpoczęła się szarżą awangardy Gibellinów, za którą podążył kolejny rzut. Ich jazda wdarła się w szeregi przeciwników, ale nie osiągnęła decydującego sukcesu. Ostrzeliwali ją od boku kusznicy i łucznicy. Szalę zwycięstwa na stronę Gwelfów przechyliło wejście do akcji batalii Corso Donati, dowodzącego odwodowymi oddziałami z Pistoi i Lucci. Obszedł on lewe skrzydło Gibellinów i pojawił się na ich tyłach, wskutek czego ich jazda została niemal okrążona. Nie pomogła Gibellinom batalia Guido Novello, która zamiast podjąć walkę z oddziałami Donati, podała tyły. Bitwa zakończyła się klęską Gibellinów, których wielu poległo na placu boju. Specyfika starcia została oddana przez zasady specjalne scenariusza. Dotyczą one obowiązkowej szarży jazdy Gibellinów na pozycje Gwelfów na początku bitwy i aktywacji batalii Donati i Novello. Batalia Donati po uaktywnieniu się może uzyskać jednorazowo dowolnie długi ciąg aktywacji (dzięki mechanizmowi Continuum), który nie może być przechwytywany. Z kolei wejście do akcji batalii Novello zależy od rzutu kostką, przy czym szanse na to nie są wielkie, zwłaszcza wraz z postępami bitwy i wzrostem strat Gibellinów. Warto wspomnieć o zasadach dotyczących pogody. Mogą one doprowadzić do tego, że bitwa zakończy się wcześniej, ale prawdopodobieństwo tego jest jeszcze mniejsze niż uaktywnienia się batalii Novello. Scenariusz jest niezbalansowany na korzyść Gwelfów.

Gwelfowie – Raleen, Gibellini – Maciej

Pozycje obu armii przed bitwą. Po lewej armia Gibellinów, składająca się z trzech batalii (Montefeltro, Pazzo, Guglielmino) i znajdującej się z tyłu za prawym skrzydłem rezerwowej batalii Novello. Po prawej armia Gwelfów również składa się z trzech batalii (Vieri, Durfort, Mangiatori) oraz dwóch kompanii kuszników i łuczników na skrzydłach, a także dwóch rezerwowych batalii (Donati i Maghinardo).

Poprawiony: piątek, 20 listopada 2020 22:05

Więcej…

[Guelphs & Ghibellines] Benewent 1266 (zmierzch Hohenstaufów) – Maciej vs Raleen, 14.11.2020

Bitwa pod Benewentem (1266) to decydujące starcie między Hohenstaufami i wspierającymi ich Gibellinami a papieskim stronnictwem Gwelfów. Po śmierci cesarza Fryderyka II posiadłości jego rodu w Italii w postaci Królestwa Sycylii starał się utrzymać Manfred, syn cesarza z pozamałżeńskiego związku z Bianką Lancią. Papiestwo dążyło jednak do całkowitego wyeliminowania rodu Hohenstaufów. Postanowiło to uczynić rękami młodszego brata króla Francji Ludwika IX Świętego – Karola Andegaweńskiego. Jego oddziały wkrótce wylądowały we Włoszech i ruszyły na południe do rozprawy z Manfredem. Doszło do niej w okolicach Benewentu. Gwelfowie mieli przewagę. Wynikała ona między innymi z wewnętrznej niespójności armii Manfreda. Walki rozpoczęła przypadkowa akcja saraceńskich łuczników na służbie Manfreda, którzy nawiązali kontakt bojowy z piechotą Gwelfów. Później do bitwy stopniowo włączała się jazda obu stron. W końcowej fazie starcia doszło do zdrady baronów sycylijskich, stanowiących ostatnią batalię armii Manfreda. Wielu z nich wraz z podległymi im ludźmi porzuciło swojego władcę, co przyniosło zwycięstwo Karolowi Andegaweńskiemu. Manfred poległ w bitwie, dzięki czemu Karol szybko opanował jego królestwo.

Scenariusz gry Guelphs & Ghibellines (wyd. Europa Simulazioni) przedstawiający bitwę przewiduje szereg zasad specjalnych określających kolejność aktywacji poszczególnych batalii (wchodzą one do bitwy stopniowo). Problemy Gibellinów w sferze dowodzenia oddano w ten sposób, że z wyjątkiem batalii składającej się z saraceńskich łuczników, inne batalie nie mogą uzyskać Continuum ani wykonywać Przechwytów. Mają zatem zawsze jedną aktywację. Po stronie Gibellinów występuje ciężka jazda niemiecka. Jako że źródła podają iż była ona bardzo ociężała, nie może wykonywać szarży, a jedynie zwykły atak. Szanse w całym scenariuszu przechylone są na stronę Gwelfów, zgodnie z realiami historycznymi bitwy. Szczególnym sposobem odniesienia zwycięstwa jest wyeliminowanie władcy przeciwnika. Zasady przewidują, że Manfred w żadnej z aktywacji, w której jego batalia wykonuje ruch, nie może oddalić się od oddziałów przeciwnika (co utrudnia mu unikanie przeznaczenia...).

Gwelfowie (Karol Andegaweński) – Maciej, Gibellini (Manfred) – Raleen

Pozycje armii przed bitwą. U dołu Gwelfowie (Karol Andegaweński), u góry Gibellinii (Manfred). Teren po lewej stronie jest pagórkowaty i trudny dla jazdy, co uniemożliwia od tej strony oskrzydlenie przeciwnika. Poza tym pole bitwy nie zawiera przeszkód terenowych (płynące przez nie strumienie są łatwe do przebycia dla jazdy i nie utrudniają w żaden sposób szarży, droga i most również nie mają większego znaczenia).

Więcej…