Iganie 1831 – Petru Rares vs Raleen, 04.08.2018

Będzie to kolejna już relacja z rozgrywki w Iganie 1831 (ostatnio zamieszczaliśmy relację z rozgrywki na XV Galicyjskich Manewrach Strategów). Gra, będąca jeszcze w fazie prototypu, oparta jest na zasadach Ostrołęki 26 maja 1831 (wyd. Instytut Wydawniczy Erica). Niezależnie od zasad systemowych, gra posiada także własne zasady mające zastosowanie tylko do tej bitwy. Staram się oddać w ten sposób jej specyfikę i realia operacyjne, które jej towarzyszyły. Rozgrywek testowych gry odbyło się od zimy, kiedy to zaczynaliśmy, wiele, choć nie wszystkie relacjonowaliśmy (część relacji jest też na forum). Tym razem nad planszą zasiadł Petru Rares, który podjął się dowodzenia Rosjanami. Niełatwe to zadanie jak na początek, ale dowodzenie Polakami, jak już nieraz można się było przekonać, również kryje w sobie różne niebezpieczeństwa i pułapki. Zapraszam do czytania, oglądania i komentowania na forum.

Bitwa zaczęła się od spokojnego rozwinięcia się do ataku polskiej piechoty. Bateria Bema podjechała do przodu i ostrzelała z flanki baterię rosyjską stojącą pod Iganiami. Niestety, mimo sporych szans na zmuszenie rosyjskich artylerzystów do ucieczki, skończyło się tylko na D1.

Poprawiony: czwartek, 09 sierpnia 2018 10:41

Więcej…

Wojna krymska 1853-1856. Część 9: Zakończenie i załączniki (OdB)

Artykuł stanowi część niewydanej książki autora poświęconej wojnie krymskiej.

Walki na innych frontach
Główne walki wojny wschodniej toczyły się na Krymie, ale nie był to jedyny teatr, na którym prowadzono działania wojenne w latach 1854 – 1855. Operacje morskie i desantowe prowadzono na Morzu Bałtyckim, Morzu Białym i na Dalekim Wschodzie, a front lądowy istniał na Kaukazie.

Dla sprzymierzonych rejon Bałtyku był frontem pomocniczym, dzięki któremu mogli powstrzymać dowództwo rosyjskie przed wysłaniem na Krym znacznej części armii. Odwrotnie rzecz miała się w przypadku Rosjan. Z powodu potencjalnego zagrożenia Petersburga był to ważny front, na którym działała 270-tysięczna armia i silna flota. Główne siły rosyjskie skupione były na obronie dwóch ważnych strategicznie twierdz: Sweaborga i Kronsztadu, które broniły przedpola stolicy.

Poprawiony: środa, 08 sierpnia 2018 07:19

Więcej…

Wojna krymska 1853-1856. Część 8: Działania wojenne na Krymie: grudzień 1854 – wrzesień 1855

Artykuł stanowi część niewydanej książki autora poświęconej wojnie krymskiej.

Zimowa przerwa
W dzień po zakończeniu walk pod Inkermanem na naradę zebrała się Rada Wojenna sprzymierzonych. W trakcie wielogodzinnych rozmów omawiano wyniki dotychczasowych walk i zastanawiano się nad dalszym trybem postępowania. Wśród generalicji panował zgodny pogląd, że nie uda się zdobyć Sewastopola przed nadejściem zimy. W innych kwestiach zdania były podzielone. Część, z gen. De Lacy Evans’em na czele, opowiadała się za przerwaniem oblężenia i wycofaniem armii na zimę do Bułgarii. Zwolennicy odwrotu wskazywali na niemożliwość prowadzenia skutecznego oblężenia przy jednoczesnym odpieraniu ataków rosyjskiej armii polowej, z uwagi na niedostateczną liczbę żołnierzy i armat. Argumenty przeciwników wskazujących na dotychczasowe sukcesy w walkach pod Bałakławą i Inkermanem generał ignorował, przestrzegając przed możliwością powtórnego ataku Rosjan: „Dotychczas mieliśmy szczęście, że nie zostaliśmy zepchnięci do morza (...) ale niebezpieczeństwo nie minęło”.¹ Wskazywano także na niedostateczne przygotowanie armii do zimy (szczególnie armia angielska odczuwała brak odpowiedniej odzieży), zbyt małe zapasy żywności, trudności z utrzymaniem linii komunikacyjnych, po nastaniu zimowych sztormów i brak nadziei na szybkie wzmocnienie sił sprzymierzonych. Zwolennicy pozostania i kontynuacji oblężenia wskazywali na znacznie większe straty personalne u Rosjan i ich trudną sytuację zaopatrzeniową. Lord Raglan wahał się, ale ostatecznie został przekonany przez Canroberta i jego podwładnych, że odstąpienie od oblężenia i ewakuacja Krymu oznaczałaby faktycznie klęskę kampanii 1854 r. Szanse na sukces kolejnego desantu, który sprzymierzeni mogliby wysadzić wiosną następnego roku, po niewątpliwym wzmocnieniu sił rosyjskich, wydawały się wątpliwe. Duży wpływ na decyzje Raglana i Canroberta miały też zapewnienia wiceadm. J. Dundasa i F. Hamelina, którzy przekonywali, że flota zdoła zimą zaopatrzyć armię.²

Poprawiony: wtorek, 07 sierpnia 2018 07:46

Więcej…

Druga bitwa pod Manassas – film

Relacja z rozgrywki systemie bitewnym Bogowie wojny: Lee: https://youtu.be/dyx1AHxCr9Y

Poprawiony: poniedziałek, 06 sierpnia 2018 15:11

Więcej…

Wojna krymska 1853-1856. Część 7: Bitwa pod Inkermanem – druga próba deblokady twierdzy

Artykuł stanowi część niewydanej książki autora poświęconej wojnie krymskiej.

Teren
Równolegle do prowadzonych, od końca września, działań rozpoznawczych w rejonie Bałakławy, dowództwo armii rosyjskiej intensywnie interesowało się północno-zachodnim odcinkiem zewnętrznych linii obronnych sprzymierzonych. Linia rozgraniczenia wrogich armii biegła tu wzdłuż Czarnej rzeki, ciągnąc się od północno-zachodnich stoków Wzgórz Fieduchina, aż do ujścia rzeki do wód Redy Sewastopolskiej. Z braku sił, sprzymierzeni nie obsadzili Wzgórz Fieduchina (patrz poprzednia część) ani nie zorganizowali obrony wzdłuż rzeki. Ich front biegł dalej na zachód, wzdłuż łatwego do obrony Grzbietu Sapun, który w odległości około 1,5 km od Redy Sewastopolskiej przechodził w pasmo poszarpanych wzgórz nazywanych Wzgórzami Inkermańskimi lub Grzbietem Inkermanu. Wzgórza te brały swoją nazwę od osady Inkerman położonej na przeciwległym, wschodnim brzegu Czarnej rzeki (warto wspomnieć, że nad osadą, dalej w kierunku wschodnim ciągnął się grzbiet również nazywany Wzgórzami Inkermańskimi). Tuż nad samymi brzegami Redy Sewastopolskiej leżała podmokła równina o szerokości nieprzekraczającej 400 metrów, przez którą przebiegał akwedukt. W interesujące nas „zachodnie” Wzgórza Inkermańskie wrzynały się liczne jary i wąwozy. Najważniejszymi z nich (patrząc ze wschodu na zachód) były: jar Świętego Klemensa, jar Quarry, wąwóz Kilen i wąwóz Dokowy. Odbijającymi na wschód odnogami wąwozu Kilen były doliny Miriakowa i Wellway. Końcowy odcinek wąwozu nazywano wąwozem Wiktorii. Pomiędzy jarem Quarry a wąwozem Kilen wznosił się Grzbiet Inkermański, którego najwyższymi wzniesieniami były odległe od siebie o około 750 – 950 metrów, Grzbiet Home na południu i Wzgórze Shell (Muszelka) na północy. Oba te wzniesienia oraz łączące je siodło nazywano Grzbietem Fore. Natomiast nad wąwozem Kilen i wąwozem Dokowym dominował Grzbiet Wiktorii.

Poprawiony: piątek, 03 sierpnia 2018 21:39

Więcej…