Scythe (Stonemaiers Games/Phalanx)
niedziela, 23 sierpnia 2020 18:25
.jpg)
WSTĘP I ZAWARTOŚĆ PUDEŁKA
Poniższy tekst dotyczy podstawowej wersji gry „Scythe”. Dostępne dodatki wywracają ją do góry nogami, co zostanie pokrótce opisane w dalszej części recenzji (aneksie).
Od razu chciałbym też „zabezpieczyć się” przed jedną kwestią i przypomnieć pewien nierozwiązywalny problem recenzenta. Taki delikwent ocenia grę na podstawie własnych doświadczeń, które czasami mogą skrajnie różnić się od doświadczeń osób bardzo dobrze zapoznanych z grą. Stąd wrażenia mogą być odmienne i to nierzadko budzi opór obu stron, które zarzucają sobie brak kompetencji i niewłaściwe zrozumienie problemu. Na swoją obronę przed ewentualną dyskusją na ten temat przypomnę, że staram się oceniać grę z perspektywy osoby nowej, która świeżo kupiła ją w sklepie i chce podzielić się wrażeniami z tymi, którzy również zastanawiają się nad zakupem. Recenzowanie gry jako fan dla innych fanów bywa zwodnicze, gdyż wtedy skupiamy się na rzeczach dostrzegalnych i widocznych tylko dla wąskiej grupy.
Mój wywód ma na celu wytłumaczyć różnicę między moim odbiorem gry a jej fanów i analityków. To zrozumiałe, że recenzent po tuzinie partii (a to pod względem czasowym niemało) będzie miał o wiele mniej doświadczenia od pasjonata z setką bitew na koncie. Na pewno zgłębiłem „Scythe” w mniejszym stopniu. Wciąż jednak pragnę przypomnieć, że celem żadnego z recenzentów nie jest chyba rozłożyć produkt na czynniki pierwsze, gdyż nie ma na to czasu. Z grubsza chodzi o zaprezentowanie wrażeń po wstępnym i średnio-zaawansowanym zapoznaniu się z grą, aby móc podzielić się opinią z nowicjuszami i osobami szukającymi opinii przed zakupem. Szczególnie, że wrażenia recenzenta rzadko będą oparte na tak dokładnej analizie i powergamerskich taktykach, na które mogą pozwolić sobie znawcy. Ponadto pierwsze wrażenie bywa ważniejsze od tego wykształconego w sobie po stu partiach, gdyż to ono decyduje o dalszym losie zakupionej gry.
Przejdźmy zatem do rzeczy.
Poprawiony: wtorek, 25 sierpnia 2020 21:20
Armie sojuszników Prus w przededniu wojny z Francją (1870 r.)
piątek, 21 sierpnia 2020 11:47
.jpg)
9 Lauenburski Batalion Jegrów atakuje pod Gravelotte, mal. Ernst Zimmer
W rezultacie zręcznej polityki kanclerza Otto von Bismarcka niepodległe państwa niemieckie w 1870 r. przystąpiły do wojny po stronie Prus. Dla wielu rządów europejskich było to spore zaskoczenie, spodziewano się bowiem, że raczej zachowają one neutralność lub nawet opowiedzą się po stronie Francji. Należy bowiem pamiętać, że jeszcze w 1866 r. większość państw niemieckich poparła w wojnie z Prusami monarchię austro-węgierską. Doznana wówczas porażka militarna była bolesna, a pamięć o niej świeża. Wśród części elit władzy i korpusu oficerskiego dominowała chęć rewanżu na Prusach. Jednak obawa przed powtórną klęską, niezdecydowana polityka Napoleona III i umiejętna propaganda podnosząca aspekt narodowościowy sprawiły, że nie tylko rządy, ale również społeczeństwa bez większych oporów zgodziły się na walkę u boku Prus przeciwko „wspólnemu wrogowi”.
Poprawiony: piątek, 21 sierpnia 2020 21:41
Armia pruska w przededniu wojny z Francją (1870 r.)
czwartek, 20 sierpnia 2020 07:51
.JPG)
Śmierć majora Haldena, mal. Carl Röchling
W 1870 r. po przeprowadzeniu powszechnej mobilizacji armia pruska1 liczyła w armii czynnej (wraz z rezerwami) około 730 000 żołnierzy oraz prawie 210 tysięcy żołnierzy Landwery. Z tej liczby do bezpośrednich działań bojowych przeciwko Francji przeznaczono prawie 630 tysięcy żołnierzy wyposażonych w 1480 dział. Armia pruska była oparta na powszechnym poborze. Trwającej 3 lata służbie wojskowej podlegali wszyscy zdolni do noszenia broni mężczyźni niezależnie od pochodzenia czy posiadanego majątku. Po odbyciu służby zasadniczej przez okres 4 lat każdy rezerwista należał do tzw. czynnej rezerwy, a potem przez 27 lat mógł być powołany w przypadku wojny do służby w Landwerze.
Poprawiony: piątek, 21 sierpnia 2020 19:25
Armia francuska w przededniu wojny z Prusami (1870 r.)
środa, 19 sierpnia 2020 07:24
.jpg)
Fragment panoramy bitwy pod Champigny, 1870, mal. Édouard Detaille
W 1870 r. armia francuska dzieliła się na armię metropolitalną, liczącą w służbie czynnej około 160 tysięcy żołnierzy, oraz stacjonującą w Algierii „Armię Afrykańską”, w skład której wchodziło ponad 50 tysięcy żołnierzy. Armia była oparta na powszechnym poborze, jednakże do służby nie kierowano wszystkich poborowych. Co roku w każdym departamencie przeprowadzano losowanie, które wyłaniało nazwiska tych, którzy mieli odbyć czynną służbę trwającą 7 lat. System ten, wprowadzony jeszcze w czasie panowania króla Ludwika Filipa, w połowie lat sześćdziesiątych był uważany za przestarzały i toczyły się prace nad jego zreformowaniem. Zgodnie z projektem planowano zlikwidować system losowy w wyborze rekrutów i wprowadzić pobór powszechny. Ponieważ dawałoby to zbyt dużą, jak na możliwości finansowe Cesarstwa, liczbę poborowych zostali oni podzieleni na dwie kategorie. Zaliczeni do pierwszej kategorii mieli być powoływani do służby czynnej na 5 lat, a potem przez 4 lata pozostawać w rezerwie. Pozostali poborowi odbywaliby 5-miesięczne przeszkolenie podstawowe, po którym pozostawaliby bezterminowo w rezerwie, tworząc Garde Nationale Mobile (Gwardia Narodowa). Dzięki nowemu systemowi – w zamyśle reformatorów z marszałkiem Nielem na czele – do 1875 r. Francja przeszkoliłaby 800 tysięcy żołnierzy. Niestety opozycja antybonapartystowska zablokowała w Zgromadzeniu Narodowym prace nad reformą. W rezultacie różnych kompromisów udało się wdrożyć tylko część projektów (skrócenie czasu czynnej służby, likwidacja systemu losowego, stworzenie zreformowanej Gwardii Narodowej). Skutkiem odrzucenia propozycji reformatorów było m.in. znaczne zmniejszenie liczby żołnierzy i przeszkolonych rezerwistów. W rezultacie w latach 1870-1871 przez szeregi armii regularnej, Gwardii Narodowej oraz różnych formacji ochotniczych i pomocniczych przeszło tylko około 500 000 mężczyzn. Na marginesie warto zauważyć, że wszystkie odrzucone projekty reformy armii zostały uchwalone i wprowadzone w życie po 1871 r. przez dawnych jej przeciwników.
Poprawiony: piątek, 21 sierpnia 2020 19:09
Kazimierz Odnowiciel (ok. 1034 – 1058)
wtorek, 18 sierpnia 2020 07:31
.jpg)
Autor: Stanisław Kętrzyński
Wydawca: Avalon
Rok wydania: 2017
Stron: 128
Wymiary: 20,5 x 14,5 x 0,7 cm
Oprawa: miękka
ISBN: 978-83-7730-320-9
Recenzja
Biografia Kazimierza Odnowiciela autorstwa Stanisława Kętrzyńskiego ma już ponad sto lat, jednak nadal stanowi podstawowe źródło poznania historii tego polskiego księcia. Dopiero niedawno ukazała się kolejna publikacja (autorstwa K. Dróżdż), którą również można uznać za pełnowymiarową biografię naszego bohatera. Życie Piasta było także omawiane w niezliczonych biogramach i rodowodach różnych historyków. Mimo to warto zapoznać się z wywodami, które powstały pod koniec XIX stulecia, a które wydają się być nadal aktualne.
„Kompleks Wielkiego Stryja” czyli interwencja francuska w Meksyku 1861-1867
poniedziałek, 17 sierpnia 2020 08:52
.jpg)
Generał Bazaine atakuje fort De San-Xavier podczas oblężenia Puebli 29 marca 1863 r., mal. Jean-Adolphe Beaucé
Geneza konfliktu
Klęska Republiki Meksyku w wojnie ze Stanami Zjednoczonym w latach 1846-48 wywołała serię niepokojów i buntów, które doprowadziły do radykalnych zmian politycznych i społecznych. Latem 1855 r. w wyniku tzw. rewolucji ayutlańskiej sprawujący dyktatorskie rządy gen. Antonio de Santa Anna został obalony i zmuszony do ucieczki z kraju, a władzę przejęła partia liberałów. Rozpoczęli oni serię reform mających na celu unowocześnienie państwa oraz jego gospodarcze i militarne wzmocnienie. Działania liberałów godziły w interesy i przywileje wielkich posiadaczy ziemskich oraz Kościoła katolickiego (największego posiadacza ziemi). Mimo, że umiarkowane skrzydło liberałów pod przewodnictwem prezydenta Comonforta było skłonne do kompromisu, nastąpiła eskalacja konfliktu. Spowodowało ją uchwalenie ustawy skutkującej de facto nacjonalizacją majątku Kościoła katolickiego oraz zapisaniem w konstytucji rozdziału Kościoła od państwa (swoboda wyznania, świeckie małżeństwa itp.). Bezpośrednią przyczyną wybuchu powstania konserwatystów był wybór na stanowisko wiceprezydenta dotychczasowego Prezesa Sądu Najwyższego Benito Juáreza. Ten pochodzący z biednej rodziny Indianin (z plemienia Zapoteków) po utracie w dzieciństwie rodziców został wychowany przez zakonników i ukończył studia prawnicze. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych stanął na czele radykalnej frakcji partii liberałów (wychodząc poza tematykę artykułu dodam, że historia uznała B. Juáreza za najwybitniejszego przywódcę i męża stanu Meksyku). W 1858 r. rozpoczęła się wojna domowa pomiędzy konserwatystami a liberałami, nazwana „wojną o Reformę”. Po trzech latach prowadzonych ze zmiennym szczęściem walk zwycięstwo odnieśli liberałowie, którzy 1 stycznia 1861 r. wkroczyli do stolicy. B. Juárez został wybrany na prezydenta (dodajmy, że stał on teraz w partii liberalnej na czele frakcji przeciwników represji wobec pokonanych, opowiadając się za zjednoczeniem społeczeństwa). Wojna oprócz poważnych strat demograficznych spowodowała ruinę gospodarczą całego kraju. Nie mając pieniędzy na opłacenie wojska i urzędników administracji rząd nie był w stanie kontrolować całego terytorium państwa. Latem 1861 r. pojawiła się groźba całkowitego bankructwa Meksyku. Chcąc uniknąć niewypłacalności rząd B. Juáreza ogłosił w lipcu jednostronne zamrożenie na dwa lata spłaty długów zagranicznych. Wywołało to protesty głównych wierzycieli państwa meksykańskiego – Francji i Wielkiej Brytanii, które wobec zdecydowanej postawy rządu Meksyku postanowiły dokonać interwencji zbrojnej. Jej głównym celem było umocnienie wpływów politycznych i gospodarczych obu mocarstw kosztem USA. Do wymienionych państw dołączyła Hiszpania, prowadząca w tym czasie politykę „rekonkwisty”, zmierzającą do odbudowania swojej dawnej pozycji w byłych koloniach. Planom rządów europejskich sprzyjał wybuch wojny secesyjnej w Stanach Zjednoczonych. Rząd federalny USA, który zgodnie z tzw. doktryną Monroe zawsze niechętnie patrzył na działania państw europejskich na obszarze obu Ameryk, nie mógł im obecnie przeciwdziałać.
Poprawiony: poniedziałek, 17 sierpnia 2020 18:35
Więcej artykułów…
Strona 7 z 234
