„Rok 1920” – o szkodliwości nadmiaru wiedzy

Artykuł pochodzi z czasopisma „Gry Wojenne” nr 4/96

Józef Piłsudski w Mińsku z żołnierzami w 1919 roku, autor zdjęcia nieznany

Przedstawię wam opis rozgrywki, która odbyła się w pewien wiosenny wieczór pomiędzy dwoma dość doświadczonymi we wszelkich zmaganiach na planszy graczami. Wybraliśmy scenariusz „Wiosna 1920” jako rodzaj kompromisu. Był on bowiem z jednej strony dość kompleksowy i wykorzystujący większość przepisów gry „Rok 1920” (autor: Jarosław Flis, wyd. Encore), a z drugiej strony miał trwać tylko przez maksimum osiem etapów, co nie było bez znaczenia, zważywszy na fakt, że wszystkie posunięcia miały być potem względnie dokładnie opisane i skomentowane. I rzeczywiście, udało nam się zmieścić w czterech godzinach czasu gry, co dobrze świadczy o samej grze, a i o graczach chyba też. A tak to się rozgrywało:

26.IV.1920 – strona polska zadecydowała o pauzie operacyjnej na Ukrainie, co miało umożliwić jej w następnym etapie atak na północy. Tylko w okolicy Szepietowa skoncentrowano 4 dywizje piechoty wraz z pułkiem pancernym, co razem stanowiło pokaźną siłę uderzeniową wobec i tak cienkich i słabych linii rosyjskich. Dodatkowo brak jakichkolwiek starć na Ukrainie spowodował dezercję oddziałów Strzelców Siczowych, co także dało stronie polskiej dwa dodatkowe uzupełnienia dla wojsk ukraińskich. Na północy natomiast polska 9 DP zdobyła Rzeczycę. Rosjanie swoją osłabioną 57 DP wycofali do Homla. Powtórny atak polski był już nieudany. Tak więc wydawałoby się, że strona polska wykorzystała maksymalnie możliwości wynikające z zasad gry. Jak się to miało niedługo okazać, korzyści były pozorne. Strona radziecka, widząc poczynania przeciwnika postanowiła je wykorzystać. Na Froncie Południowo-Zachodnim rozpoczął się odwrót w kierunku Kijowa, na tyle szybki, że praktycznie uniemożliwił w następnym etapie kontakt z oddziałami przeciwnika. Największa koncentracja wycofujących się jednostek nastąpiła w lasach koło Kijowa, na heksach 3220 i 3221. Pozwalało tu uniknąć pewnych strat w walce z silniejszym przeciwnikiem, a więc zaoszczędzenie uzupełnień, które przecież liczyłyby się podczas ustalania końcowego wyniku gry. Podobne manewry wykonano na Froncie Zachodnim, cofając i koncentrując osłabione oddziały w miastach dla otrzymania uzupełnień. I tak na przykład radzieckie dywizje 10, 8 i 17 znalazły się w Mohylewie, poza zasięgiem działań polskich, ograniczonych w swych ruchach przez błota, co dawało pewność skutecznego uzupełnienia. Podsumowując, pierwszy etap gry niewątpliwie wygrała strona polska, natomiast strona radziecka postawiła na rozwiązania długofalowe.

Podczas rzeczywistych walk wojny polsko-radzieckiej 25 kwietnia ruszyła polska ofensywa na południu i do 29 kwietnia opanowano strategiczną linię Korosteń – Żytomierz – Koziatyń – Żmerynka. Jako bardzo interesujący należy przytoczyć fakt, że 28 kwietnia radzieckie dowództwo naczelne ustaliło plan strategiczny dla obu frontów. Otóż Front Zachodni miał wykonać główne uderzenie na linii Mińsk – Białystok – Warszawa, a Front Południowo-Zachodni miał prowadzić działania pomocnicze na linii Równe – Brześć – Lublin. Nad Bugiem oba fronty miały się połączyć i wspólnie uderzyć na Warszawę.

Poprawiony: wtorek, 18 grudnia 2012 22:24

Więcej…