Pierwsza rozgrywka rozpoczęła się od dominacji stronnictwa Perdikkasa/Kraterosa (zarówno w PZ jak i w PPT). Trwa ona do około połowy 2 etapu, gdy sprzymierzone pozostałe stronnictwa zaczynają zadawać Perdikkasowi i Kraterosowi kolejne ciosy, by na początku 3 etapu uczynić ich stronnictwo jednym ze słabszych. Wówczas wyrasta dwóch wielkich rywali: stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa mające już 15 PPT (m.in. dzięki pochówkowi Aleksandra w Pelli) oraz stronnictwo Antigonosa/Demetriosa, mające z kolei najwięcej PZ (które w pięknym stylu eksterminowało całkowicie siły Kraterosa w Babilonii i Medii). Odtąd zaczynają się ciągłe zmiany liderów. Wkrótce Ptolemaios/Lyzimachos na krótko stają się liderami także pod względem PZ. Po opanowaniu Babilonii znów wyprzedza ich stronnictwo Demetriosa (Antigonos w międzyczasie zdążył zginąć) z 13 PZ. Po wymianie kolejnych ciosów (Ptolemaios/Lyzimachos tracą kontrolę nad Macedonią i Tracją, a Demetrios nad Frygią) chwilowo wyraźną przewagę uzyskuje Demetrios (11 PZ + 5 PPT wobec 1 PZ + 10 PPT stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa). W siłę rośnie też Kassander (10 PZ + 3 PPT). Po odzyskaniu Macedonii liderem w sumie PZ i PPT staje się ponownie stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa (9 PZ + 12 PPT).

W 4 etapie pod względem PZ dominują stronnictwa Demetriosa i Kassandra. Najwyższa suma PZ i PPT (głównie dzięki PPT) stronnictwa Lyzimachosa/Ptolemaiosa blokuje 2-krotnie (w 4 i 5 etapie) Demetriosowi obwołanie się regentem i musi on zgładzić dwóch synów Aleksandra. Lyzimachos/Ptolemaios jednocześnie polują intensywnie na możliwość wygrania na podstawie PPT (bo niewiele tych PPT do natychmiastowego zwycięstwa potrzebują). Stronnictwo Kraterosa wydaje się najsłabsze. Nadzieję na zmianę tego stanu rzeczy stwarza w pewnym momencie ogromna (19 pkt. siły) armia Kraterosa, która rusza na podbój wschodu, rządzonego przez Demetriosa. Jednak wszelkie nadzieje na to runęły po jej klęsce, z ręki Demetriosa właśnie, pod Thilabos (Mezopotamia).

Na początku 5 etapu najwięcej PZ posiada Kassander – zbudował on swoją potęgę stopniowo (niepostrzeżenie niemal) i wysunął się na czoło już pod koniec 4 etapu. Demetrios, który po zwycięstwie nad Kraterosem wyprawił się w 4 etapie na Egipt, w 5-tym ponosi tam klęskę z ręki powracającego Kraterosa. Hamuje to rozwój imperium Demetriosa. Krateros/Seleukos przesuwają się na północ bardzo wolno. Ptolemaios/Lyzimachos zajęci są w Europie i na Rodos. Jednak wkrótce te 3 stronnictwa rzucają się na liderującego Kassandra i na koniec z jego imperium pozostaje nędzy ogryzek: tylko Frygia. Najwięcej na tych walkach zyskują Ptolemaios/Lyzimachos, co w połączeniu z sukcesami w Europie pozwala odnieść ich stronnictwu ostateczne zwycięstwo z 17 PZ (16 PPT przy okazji), Demetrios kończy z 10 PZ, Krateros/Seleukos z 9 PZ, a Kassander z 3 PZ.

Na drugą rozgrywkę gracze wylosowali następujące stronnictwa:
- Antypater/Leonnatos
- Ptolemaios/Lyzimachos
- Perdikkas/Krateros
- Antigonos/Peiton (najsłabsza kombinacja z powyższych, jak można zakładać)

Etap 1 (323-320 p.n.e.)
Będący blisko siebie Antypater i Leonnatos łączą swoje siły i chcą uderzyć na armię Lyzimachosa w Tracji (dzięki Zdradzie garnizonów pozbawili go też wsparcia sił lokalnych). Egipska flota Ptolemaiosa próbuje przeszkodzić tej koncentracji, chcąc na morzu przechwycić siły Antypatra, ale zostaje pokonana przez jego flotę macedońską. Zagrożonemu Lyzimachosowi udaje się wycofać tuż przed atakiem.

W Azji Perdikkas wkracza do Suzy, wydzielając jednocześnie minimalne siły do rajdu na Mezopotamię. Inicjuje też wejście armii 23 tys. wracających na zachód greckich kolonistów, co ma zająć uwagę Peitona w Medii. Krateros tymczasem ląduje na Cyprze i próbuje oblegać Salamis – zupełnie bezskutecznie (i jeszcze ponosi straty). Jeden oddział armii Kraterosa wkracza do Damaszku i obejmuje kontrolę nad Heraklesem.

Z Frygii na cypryjskie siły Kraterosa uderza (posiadający przewagę liczebną) Antigonos. Bitwa pod Salamis kończy się remisem, ale armia Antigonosa, nie mogąc wycofać się przez morze, ulega zagładzie. Lepsze wieści dla stronnictwa Antigonosa/Peitona dochodzą z Medii, gdzie piękne zwycięstwo (bez strat własnych) nad greckimi kolonistami pod Rhagaj odnosi Peiton.
—–
Zdeterminowani Antypater i Leonnatos ponownie próbują uderzyć na Lyzimachosa. Temu ponownie udaje się wycofać. Ale przy trzeciej próbie dochodzi do walnej bitwy na ziemiach Tribalów (pole zamieszkane przez Serdów). I efektowne, zaskakujące zwycięstwo swymi znacznie mniejszymi siłami (choć wzmocnionymi Eumenesem) odnosi Lyzimachos, który wkrótce potem wkracza do Macedonii. Tymczasem Ptolemaios z większością swych sił ląduje na Rodos i szybko zdobywa pierwszy punkt oblężenia.

Stronnictwo Perdikkasa/Kraterosa umieszcza swe garnizony w Syrii (i kontroluje już 2 (Babilonię i Syrię) na 3 prowincje potrzebne do zdobycia tytułu Władcy Azji). Mając najwięcej PPT [Punktów Praw do Tronu] (9) i PZ [Punktów Zwycięstwa] (8) jest aktualnie wyraźnym liderem. Następnie aktywuje armię Scytów, która odcina jedną z dwóch cieśnin łączących Europę z Azją, co ma utrudnić działania armii Lyzimachosa i Eumenesa.
—–
Stronnictwo Antypatra/Leonnatosa, pozbawione zupełnie jednostek na mapie, rozmieszcza garnizony w Lidii, przejmując nad nią kontrolę i werbuje oddział najemników w Milecie. Stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa wyzyskuje owoce zwycięstwa nad połączonymi siłami Antypatra i Leonnatosa, pozbawiając ich kontroli nad Macedonią. Lyzimachos i Eumenes, zostawiając dwóch pomniejszych dowódców w Macedonii i Tessalii (do zrobienia „porządków”), ruszają na wschód i wkraczają do obu miast Hellespontyny. Ptolemaios zaś przerywa oblężenie Rodos (ma już za mało jednostek) i wkracza do Pamfilii i Licji, chcąc zagrozić małej armii stronnictwa Perdikkasa/Kraterosa w Cylicji.

Nad stronnictwem Perdikkasa/Kraterosa powoli zaczęły się gromadzić czarne chmury, gdy wszystkie inne armie zaczęły się szykować do marszu na ich pozycje (lub już go podjęły) – jak widać powyżej. Ale los czuwał nad tym stronnictwem: Krateros po zwinięciu nieudanego oblężenia Salamis na Cyprze, przebywając w fenickim Tyrze, otrzymuje 2 jednostki Srebrnych Tarcz, co pozwala mu zaatakować Egipt i odnieść łatwe zwycięstwo pod Peluzjonem nad najemnikami Ptolemaiosa – dowodzonymi przez pomniejszego dowódcę i ochraniającymi Egipt od wschodu. Tym samym na terenie Egiptu nie ma już żadnych jednostek poza wojskami Kraterosa i droga do jego podboju stoi otworem.
—–
Wobec krytycznej sytuacji w Egipcie Ptolemaios powraca ze swymi wojskami z Pamfilii i Licji do Aleksandrii. W tym czasie wojska jego sojuszników, Lyzimachosa i Eumenesa, przejmują kontrolę nad Hellespontyną, wkraczają do Frygii (bezpośrednio zagrażając armii Perdikkasa/Kraterosa (pod dowództwem pomniejszego dowódcy) stacjonującej w Cylicji), a ich pomniejsi dowódcy podporządkowują sobie Macedonię i wykonują nieudaną akcję oblężniczą siedziby Związku Etolskiego.

Stronnictwo Perdikkasa/Kraterosa przejmuje kontrolę nad Suzianą i Fenicją. Krateros uderza z Peluzjonu na armię Ptolemaiosa. Przed bitwą buntuje 1 jednostkę macedońską, która przechodzi na jego stronę, dzięki czemu swą słabość zamienia na przewagę nad wojskami Ptolemaiosa i odnosi efektowne zwycięstwo pod Aleksandrią (bez strat własnych). Tymczasem daleko na wschodzie wydzielone siły pomniejszego dowódcy Perdikkasa nie docierają do celu swej podróży, Persydii, gdyż po drodze rozbija je plemię Uksjów. Perdikkas z głównymi siłami wraca w końcu z Suzy do Babilonu, powoli myśląc już o transporcie ciała Aleksandra (drugi etap blisko).

Pomniejszy wódz Peitona podporządkowuje sobie Armenię, ale wciąż największą aktywność wykazuje stronnictwo Perdikkasa/Kraterosa, podporządkowując sobie Mezopotamię i Kojle Syrię, a sam Krateros podejmuje oblężenie Memfis. Stronnictwo Perdikkasa/Kraterosa, mając już 9 PPT i 14 PZ, staje się liderem z miażdżącą wręcz przewagą nad innymi.

Etap 2 (319-316 p.n.e.)
Faza uzupełnień wygląda bardzo ciekawie: Krateros dostaje jednostki do kontynuowania oblężenia Memfis, zostają też wzmocnione siły jego stronnictwa w Mezopotamii oraz przede wszystkim w Cylicji. Z Frygii na Cylicję szykuje już atak wzmocniony Lyzimachos. We Frygii powraca też armia Antigonosa. W okolicy (czyli Lidii i Pamfilii oraz Licji) odradzają się również armie Antypatra i Leonnatosa (z przeróżnymi możliwymi kierunkami działań). Więc na tamtym obszarze jest naprawdę duży tłok i ewentualne przejście Perdikkasa z ciałem Aleksandra przez ten rejon byłoby nie lada wyczynem. Ptolemaios na razie zupełnie rezygnuje z wyzwolenia Egiptu (za duża przewaga Kraterosa) i zostaje wyznaczony do dowodzenia najemnikami przebywającymi w Etolii. Z kolei dwie wzmocnione armie Peitona czają się z tyłu i z boku głównych sił Perdikkasa, będąc gotowe do ewentualnych wypadów z Armenii na Mezopotamię i z Medii na Suzianę lub Babilonię.

Krateros, korzystając z całkowitej swobody, kontynuuje oblężenie Memfis i wkrótce ma już zdobyte 2 punkty oblężenia. Jednocześnie Perdikkas rozpoczyna podroż z ciałem Aleksandra na zachód i staje z głównymi siłami w Falidze (najdalej wysunięte na zachód miasto Mezopotamii). W Babilonie pozostają siły osłonowe. Korzystając z przesunięcia głównych sił Perdikkasa na zachód, do Suzy wkracza Peiton.

Antypater/Leonnatos zdobywają kontrolę nad Pamfilią i Licją. Następnie chcą pomóc Lyzimachosowi przed bitwą i na drodze dyplomacji werbują na swoją stronę garnizon w Issos (Cylicja) – pozbawiając 2 punktów lokalnego wsparcia armię stronnictwa Perdikkasa/Kraterosa oraz uniemożliwiając jej ucieczkę przed bitwą. Armia Leonnatosa chce jeszcze wykonać desant w fenickim Sydonie, ale heroiczna bitwa morska pod tym miastem kończy się zwycięstwem fenickiej floty Perdikkasa/Kraterosa nad cylicyjskim piratami Antypatra/Leonnatosa (12 do 11 w kostkach!) i Leonnatos musi zawrócić do Pamfilii i Licji.

Potężna (10 pkt. siły) armia Lyzimachosa odnosi (bez strat własnych) zwycięstwo pod Tarsos (Cylicja) nad dowodzoną przez pomniejszego dowódcę, też niemałą armią stronnictwa Perdikkasa/Kraterosa i droga na wschód, do bezpośredniej konfrontacji z siłami Perdikkasa, stoi otworem. W Etolii Ptolemaios energicznie wkracza do akcji, zdobywając siedzibę Związku Etolskiego, a następnie maszeruje do Grecji i zakłada oblężenie Aten.
—–
Stronnictwu Perdikkasa/Kraterosa sprzyja jednak szczęście! Po bolesnej porażce w Cylicji udaje mu się zamach na Peitona (karta Ocalenie w ostatniej chwili), gdy ten oblega Suzę, i jego spora armia zostaje wyłączona z gry na dłuższy czas. Do tego Krateros zdobywa Memfis (i tym samym kontrolę nad Egiptem) i Perdikkas/Krateros mają już 18 PZ! Perdikkas maszeruje z ciałem Aleksandra na zachód i wkracza do Sydonu w Fenicji, zajmując pozycję obronną przed spodziewanym atakiem armii Lyzimachosa. Na wschodzie pomniejszy dowódca Perdikkasa, korzystając z całkowitego braku sił wroga, wykonuje rajd najemnikami z Babilonu do Medii. Okazuje się to sporym błędem, bo kontrujący rajd armii pomniejszego dowódcy śp. Peitona z Armenii kończy się oblężeniem Babilonu, gdzie pozostawieni zostali samotni (!) Herakles i Aleksander IV. Antigonos w tym czasie czyści z żetonów niepodległości 2 pola w Kapadocji.

Leonnatos i Antypater łączą siły w Pamfilii i Licji (Aspendos), tworząc drugą (po Lyzimachosie) armię (z 8 pkt. siły) zdolną przeciwstawić się armii Perdikkasa. A Lyzimachos zgodnie z przewidywaniami uderza na Perdikkasa w Sydonie i dochodzi do wielkiej bitwy, która kończy się remisowo. Lepiej wiedzie się Ptolemaiosowi, który z pomocą Helepolis zdobywa Ateny.
—–
Wracający pospieszenie z Medii najemnicy stronnictwa Perdikkas/Kraterosa po zwycięskiej bitwie pod Babilonem znoszą oblężenie tego miasta, ale sami ponoszą straty, które ich eliminują. Znów w Babilonie pozostają samotni Herakles i Aleksander IV, z tym, że tym razem w zasięgu wzroku (m.in. w Babilonii, Medii, Mezopotamii i Armenii) nie widać ani jednej armii jakiegokolwiek stronnictwa! Stara się temu „zaradzić” Antigonos, wkraczając ze średnią (5 pkt. siły) armią do Armenii. Jednocześnie jego pomniejszy wódz dostaje w medyjskiej Ekbatanie 2 jednostki słoni bojowych i inwazja na Mezopotamię i Babilonię już gotowa.

Dążąc do bitwy z Perdikkasem, okopanym w Sydonie, armia Antypatra/Leonnatosa wyruszając z Aspendos (Pamfilia i Licja) dwukrotnie próbuje wylądować w Fenicji, ale dwukrotnie jest odganiana w ostatniej chwili od brzegów Fenicji przez fenicką flotę Perdikkasa/Kraterosa (łącznie już 3 razy, licząc poprzednie rundy).

Ptolemaios potwierdza swą sławę doskonałego oblegającego, tym razem (po Związku Etolskim i Atenach) zdobywając coś łatwiejszego: Cyklady. Jego podbój Grecji jest więc na dobrej drodze. Ale znacznie ważniejsze rzeczy dzieją się w Fenicji, gdzie w drugiej bitwie pod Sydonem siły Lyzimachosa rozbijają armię Perdikkasa i przejmują kontrolę nad ciałem Aleksandra. Na dodatek Perdikkas ginie w bitwie! Lyzimachos zalicza więc swoje trzecie wielkie zwycięstwo (po Antypatrze/Leonnatosie i armii pomniejszego dowódcy Perdikkasa/Kraterosa w Cylicji), a stronnictwo Kraterosa (i teraz już tylko jego) pozostaje na mapie z jedną tylko armią: siłami Kraterosa (8 pkt. siły) stacjonującymi w Egipcie.
—–
Stronnictwo Kraterosa nasyła armię Scytów na maszerującą przez Armenię armię Antigonosa, ale ten odnosi zwycięstwo bez strat własnych. Jednocześnie Ilirowie harcują w Tracji, utrudniając opanowanie tej prowincji przez jakiekolwiek stronnictwo, a armia grecka wyzwala Etolię spod okupacji stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa. W Babilonie pojawiają się najemnicy Kraterosa, obejmując kontrolę nad dwoma synami Aleksandra.

Główne siły Antigonosa wciąż przedzierają się przez góry Armenii w kierunku Mezopotamii. Rajd 2 jednostek słoni bojowych (pod dowództwem pomniejszego dowódcy Antigonosa) z Ekbatany na Babilon skutkuje oblężeniem tego miasta. Siły Antypatra/Leonnatosa skupiają się chwilowo wyłącznie na podporządkowywaniu sobie kilku prowincji: Hellespontyny, Tracji, Cylicji i Syrii. To rozdrobnienie sił na razie nie wydaje się niebezpieczne.

Duży sukces odnosi stronnictwo Lyzimachosa/Ptolemaiosa, gdy pomniejszy wódz wysłany przez Lyzimachosa z Sydonu z ciałem Aleksandra, dociera poprzez Cypr i Rodos do Aten, kontrolowanych przez Ptolemaiosa. Sam Lyzimachos rusza przez Kojle Syrię na podbój Mezopotamii, a może i Babilonii.
—–
Wobec zagrożenia pozycji w Babilonii, z Egiptu rusza (późno!) Krateros i wkracza do Fenicji. Tymczasem jego najemnicy nie wydają bitwy siłom oblegającym Babilon tylko wkraczają do Medii z zadaniem wykonania akcji dywersyjnej. Nie zważając na to, Antigonos pędzi przez Mezopotamię do Babilonu, aby wzmocnić oblegające go siły jego stronnictwa.

Najemnicy Antypatra po podporządkowaniu Hellespontyny, rezygnują z dalszego podboju Tracji i przez Tessalię podążają do Epiru – nie mogąc zapobiec pochówkowi Aleksandra w Pelli (przez Ptolemaiosa) chcą w ten sposób uniemożliwić mu ewentualne objęcie kontroli nad Olimpias (co zakończyłoby grę zwycięsko dla stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa – na podstawie PPT). Tymczasem Leonnatos po podboju Cyclicji zajmuje pozycję w Syrii.

Ptolemaios dokonuje wyżej wspomnianego pochówku w Pelli (już 15 PPT dla jego stronnictwa!), a Lyzimachos wciąż maszeruje na wschód, by wkrótce znaleźć się na granicy Mezopotamii i Babilonii. Liczy on na uszczknięcie czegoś po nieuchronnie zbliżających się potężnych walkach w Babilonii między siłami stronnictw Antigonosa i Kraterosa.

Etap 3 (315-311 p.n.e.)
W fazie uzupełnień: Antigonos wzmacnia przede wszystkim siły w Mezopotamii i Babilonii (na czele wojsk oblegających Babilon staje Demetrios). Pojawiają się też jednostki zabezpieczające w Ekbatanie. Małe uzupełnienia Leonnatosa zostają wykorzystane na lekkie wzmocnienie jego armii w Syrii oraz wzmocnienie najemników w Tessalii. Antypatra, który umiera, zastępuje Kassander, stając na czele niewielkiej armii stacjonującej w Sardes. Ptolemaios wzmacnia głównie siły w Atenach (na ich czele staje Eumenes) i obsadza Halikarnas w Carii (wreszcie). Co ciekawe, minimalne siły, na czele których stoi on osobiście w Pelli, nie zostają wzmocnione. Lekkie wzmocnienie dostaje za to Lyzimachos w Mezopotamii. Krateros buduje super-armię w Fenicji (11 pkt. siły + 2 pkt. siły wojsk królewskich). Wzmacnia też siły w Babilonii i Medii oraz umieszcza jednostki zabezpieczające w Egipcie.
—–
Ogromne sukcesy w Babilonii i Medii odnoszą wojska Antigonosa/Demetriosa: Demetrios błyskotliwie, w ciągu jednej tury, zdobywa Babilon (i kontrolę nad Aleksandrem IV i Heraklesem), Antigonos rozbija pod Opis (Babilonia) świeże siły Kraterosa (gdyby nie uciekały, bitwa byłaby remisowa), a pomniejszy wódz zwycięża wojska Kraterosa w Medii (na terenach południowo-wschodniego plemienia Kossajów). Tym samym siły Kraterosa zostają całkowicie wyeliminowane z terenów Babilonii i Medii, a przed Antigonosem/Demetriosem staje otworem droga do opanowania wszystkich wschodnich prowincji. Jedyna przeszkoda w okolicy to armia Lyzimachosa w Thilabos (Mezopotamia).

Pozostający w defensywie Leonnatos i Kassander stają się obiektem kilku kolejnych napaści. Najpierw ich najemników w Tessalii atakuje nasłana przez Ptolemaiosa/Lyzimachosa armia grecka. Cudem udaje im się tę bitwę zremisować. Następnie silna armia Eumenesa wyrusza z Aten i podejmuje próbę lądowania na wybrzeżach Lidii (aby później uderzyć na słabiutkie siły Kassandra w Sardes i przejąć kontrolę m.in. nad Kleopatrą, której kartę małżeństwa posiada na ręce stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa). Zdarza się jednak kolejny cud, bowiem flota piratów cylicyjskich pokonuje połączone floty Aten oraz Macedonii i Eumenes musi zawrócić do Grecji.

Następnie zostaje zaatakowany okopany w Cylicji Leonnatos. W dużej bitwie pod Issos armia Kraterosa (12 pkt. siły) zostaje rozbita przez broniącą się armię Leonnatosa (15 pkt. siły). I gdy wydaje się już, że była to niezwykle udana (i szczęśliwa) runda dla stronnictwa Leonnatosa/Kassandra, okazuje się, że Leonnatos ginie w tej zwycięskiej bitwie! Krateros tak uparcie dążył do rozstrzygającej (może nawet nieco desperackiej) bitwy, gdyż z flanki zaczęły mu zagrażać siły Lyzimachosa, które jednak postanowiły wycofać się z Mezopotamii (zostawiając cały wschód Antigonosowi/Demetriosowi) i wkroczyły śmiało do Kojle Syrii. Zważywszy ich słabość w porównaniu z siłami Kraterosa i jednoczesną pewność działania, ten ostatni podejrzewał możliwość zdrady swoich Srebrnych Tarcz i wobec tego chciał je koniecznie jak najszybciej wykorzystać w walce z kim innym. Wydaną Leonnatosowi bitwę przegrał, jednak Srebrne Tarcze wrócą w następnym etapie z Pola Pokonanych, a zdrada najprawdopodobniej nie będzie już wówczas grozić (nowe rozdanie kart). Nie zmienia to faktu, że droga do podboju Egiptu stanęła teraz dla przeciwników otworem.
—–
Połączona, potężna (14 pkt. siły) armia Antigonosa postanawia jednak rzucić się w pościg za siłami Lyzimachosa i uderzyć na nie w Kojle Syrii. Lyzimachos, wobec przeważających sił wroga, nie był w stanie podtrzymać swej zwycięskiej serii i poniósł klęskę. Jednakże stronnictwu Antigonosa/Demetriosa nie dane było w pełni rozkoszować się smakiem zwycięstwa, gdyż Antigonos zginął w tej zwycięskiej bitwie. Pozostałe siły stronnictwa podporządkowywały w tym czasie Babilonię i Suzianę.

Kassander doprowadza do Potępienia Ptolemaiosa (i stronnictwu Ptolemaiosa/Lyzimachosa brakuje teraz już 6 PPT do automatycznego zwycięstwa). Trzon osieroconej armii Leonnatosa wraca z Cylicji w kierunku Lidii, aby chronić ją przed spodziewaną inwazją Eumenesa z Grecji i robi sobie przystanek w Kelajnaj, obsadzonym przez siły stronnictwa Demetriosa. Pozostałe, szczątkowe siły z osieroconej armii Leonnatosa wkraczają do Syrii w celu jej podporządkowania. Eumenes, widząc posunięcia Kassandra, postanawia skoncentrować się na podboju Grecji i w pierwszym kroku pozbywa się niepodległego garnizonu z Koryntu. Stronnictwo Kraterosa wzmacnia 3 jednostkami najemników swe siły w Tyrze i Damaszku przed spodziewanym marszem osieroconej armii Antigonosa na Egipt.
—–
Armia stronnictwa Demetriosa przed marszem na Egipt postanawia jednak zdobyć Damaszek i szybko uzyskuje 2 pkt. oblężenia. Pozostałe siły Demetriosa operują w Suzianie i Hyrkanii, prowadząc ich podbój. Sam Demetrios z minimalnymi siłami kieruje się w stronę Mezopotamii, która aktualnie stanowi kolejny łatwy łup. Demetrios namawia też armię grecką do ataku na siły Eumenesa, ale bitwa w Koryncie jest nierozstrzygnięta. Większe szkody wyrządza armia iliryjska, usuwając jeden garnizon z Macedonii i doprowadzając do utraty kontroli nad tą prowincją przez stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa. Utrata przez nie 7 PZ i 2 PPT doprowadza do tego, że stronnictwo Demetriosa staje się wyraźnym liderem w sumie PPT i PZ (łącznie 18). A skoro kontroluje ono jeszcze, będącego daleko poza zasięgiem rywali (w Suzianie), Heraklesa, więc przy tym stanie rzeczy może zwycięsko zakończyć grę już na początku kolejnego etapu. Wobec tego stronnictwo Demetriosa staje się aktualnie wrogiem nr 1 pozostałych graczy.

Wobec powyższych wypadków Kassander postanawia zaatakować Frygię. Stacjonujące pod Kelajnaj siły błyskawicznie (w ciągu jednej rundy) opanowują miasto i Demetrios traci kontrolę nad Frygią (i 3 PZ). Kassander naraża się tym samym na groźny kontratak w postaci inwazji na Syrię i Cylicję, ale jak się później okaże, nic takiego nie nastąpi, bo siły Demetriosa będą cały czas zajęte pod Damaszkiem.

Eumenes rusza pospiesznie z Grecji do Macedonii, by odzyskać nad nią kontrolę (po drodze zostawia oddział w Etolii w celu jej podporządkowania). Jego stronnictwo pozyskuje kartę od stronnictwa Demetriosa i okazuje się nią być…Filip III! I gdyby nie Potępienie Ptolemaiosa (zainspirowane wcześniej przez Kassandra) mogłoby dojść do rychłego zwycięstwa stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa na podstawie PPT (13 PPT + 2 PPT (z nieuchronnego odzyskania Macedonii) + 4 PPT (z Filipa III) = 19 PPT), ale wskaźnik PPT tego stronnictwa, dzięki Potępieniu, jest obecnie na 10, a nie na 13 pkt. Tymczasem siły stronnictwa Kraterosa, oblężone w Damaszku przez siły Demetriosa, walczą dzielnie i jedną wycieczką usuwają 2 pkt. oblężenia.
—–
Armia stronnictwa Demetriosa uparcie kontynuuje oblężenie Damaszku (ponownie zdobywając 2 pkt. oblężenia) – rezygnując chwilowo z uderzenia na Egipt lub Syrię/Cylicję. Podbita zostaje Hyrkania. Demetrios wywołuje jeszcze bunt w kontrolowanej dotąd przez Ptolemaiosa/Lyzimachosa Tracji i ich stronnictwo traci 3 PZ. Jednak Demetrios pozostaje i tak tylko chwilowym liderem w sumie PZ i PPT (16), gdyż stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa, po zbliżającym się i pewnym odzyskaniu Macedonii (czyli 9 PZ + PPT), będzie mieć łącznie 20 PZ + PPT.

Kassander kontynuuje podporządkowywanie Frygii, a jego najemnicy wkraczają w końcu do Epiru na pole z królową Olimpias (blokując ewentualne przyszłe łatwe przejęcie nad nią kontroli przez Ptolemaiosa/Lyzimachosa). Tymczasem stronnictwo tych ostatnich odzyskuje kontrolę nad Macedonią oraz zdobywa kontrolę nad Etolią (i ma już 12 PPT + 9 PZ). Eumenes, po zażegnaniu pożaru w Macedonii, przemieszcza się do Achai z zamiarem podporządkowania kolejnego greckiego pola. W tym celu zostaje tam wzmocniony przez świeżo zwerbowanych najemników wysłanych z Halikarnasu (i dwukrotnie nieudanie przechwytywanych na morzu przez cylicyjskich piratów Kassandra).

Krateros nasyła armię grecką na Eumenesa. Wprawdzie Eumenes remisuje bitwę z Grekami (drugi zresztą już raz w tym etapie), ale zostaje osłabiony na tyle, że nie będzie mógł – bez wzmocnień – podporządkowywać greckich pól. Do Grecji wkraczają również Ilirowie, dodatkowo komplikując planowane przez Eumenesa dokończenie podboju Grecji. Widać wyraźnie kto drugi – po stronnictwie Demetriosa – jest uznawany za największe zagrożenie i przez to za cel solidarnych, wrogich działań wszystkich innych graczy.
—–
Teraz nadchodzi czas żniw: Demetrios w końcu zdobywa Damaszek oraz podporządkowuje Mezopotamię i Suzianę, a Kassander podporządkowuje Frygię (i wkracza do Kapadocji – z zamiarem jej zdobycia i ewentualnie później zagrożenia pozycjom Demetriosa w Armenii). Eumenes po otrzymaniu posiłków w Achai (2 jednostki najemników) uderza na grecką armię i rozbija ją pod Koryntem (do trzech razy sztuka). W tym czasie Filip III ucieka do Ptolemaiosa w Pelli i stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa ma już 16 PPT. Z kolei Krateros montuje armię (na razie o 3 punktach siły) w Sydonie, z zamiarem wzmocnienia jej uzupełnieniami w kolejnym etapie i uderzenia nią na silną (ok. 11 pkt. siły) armię stronnictwa Demetriosa, aktualnie oblegającą należący do Kraterosa Tyr.

Etap 4 (310-306 p.n.e.)
Demetrios decyduje się zgładzić Heraklesa w Nippurze, gdyż nie może obwołać się regentem (najwyższą sumą PZ + PPT dysponują Ptolemaios/Lyzimachos: 9 PZ + 16 PPT; Demetrios ma 14 PZ + 5 PPT, a Kassander 13 PZ + 3 PPT).

W fazie uzupełnień, z bardziej znaczących ruchów: w Helikarnasie pojawia się Lizymachos z 4 jednostakmi macedońskimi (w celu wywarcia presji na Sardes, gdzie w areszcie domowym, nałożonym przez Kassandra, przebywają 2 siostry Aleksandra Macedońskiego). Krateros rozmieszcza potężne siły w Judei, Kojle Syrii, a przede wszystkim w Sydonie (planując atak na dużą armię stronnictwa Demetriosa oblegającą Tyr). Demetrios obsadza Damaszek i wzmacnia siły, którymi bezpośrednio dowodzi w Mezopotamii (niewzmocnienie (!) armii oblegającej Tyr świadczy o tym, że spisuje ją na straty). Kassander, wobec zagrożenia Sardes przez Lizymachosa, wzmacnia stacjonujące tam siły.
—–
Początek etapu jest szczęśliwy dla stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa: Kleopatra ma Własne Plany i ucieka z Sardes do Pelli pod opiekę Ptolemaiosa. Potem jednak jest znacznie gorzej: otóż armia Euemenesa zaatakowawszy armię iliryjską zostaje przez nią rozbita w Beocji (przy przewadze sił Euemenesa i jego zdolnościach bojowych, tak zadecydowały kostki: 12 (!) do 10 dla armii iliryjskiej). Siły Lyzimachosa nie decydują się ostatecznie na uderzenie na Sardes (za blisko jednak są armie Kassandra w Kapadocji i Syrii, a teraz już tylko jedna siostra Aleksandra nie jest kuszącym celem, gdy 3 PPT zostaną stracone za atak na Obrońcę Dynastii), tylko lądują na Krecie z zamiarem jej podbicia.

Krateros, widząc że stronnictwu Ptolemaiosa/Lyzimachosa brakuje do natychmiastowego zwycięstwa zaledwie 2 PPT, próbuje wywołać bunt w Macedonii (Tracja i królestwo Dardanów mają na wszystkich polach znaczniki niepodległości, więc gdyby wypadło na nie, bunt mógłby sie przenieść do sąsiedniej Macedonii i wówczas Ptolemaios/Lyzimachos potrzebowaliby do zwycięstwa już 4 PPT). Bunt wybucha jednak w Grecji i Ptolemaios/Lyzimachos tracą 5 PZ. Potężny (za 18 pkt. siły) atak armii Kraterosa na siły Demetriosa oblegające Tyr trafia w próżnię, gdyż armii stronnictwa Demetriosa udaje się wycofać do Damaszku. Krateros nie decyduje się na założenie oblężenia tego miasta, gdyż na polu Damaszku nie ma on takiej przewagi jak w Tyrze i, wykonane w tej chwili, posunięcie to byłoby postawieniem wszystkiego na jedną kartę – a do tego sytuacja jeszcze nie dojrzała.

Demetrios pozostawia 3 jednostki do obrony Damaszku, a resztę sił (wobec zagrożenia ze strony zgrupowanego w Tyrze Kraterosa) wycofuje do Thilabos w Mezopotamii, gdzie dokonuje koncentracji potężnej armii (na czele której stoi osobiście), zgrupowanej z napływających z różnych miejsc sił. Kassander energicznie bierze się za podporządkowywanie Kapadocji, usuwając 2 niepodległe garnizony i zastępując je swoimi. Jednak jego armia, która miała go dodatkowo wspomóc wkraczając do Kapadocji z Syrii, odnosi zupełnie niespodziewany remis ze słabą perską armią Ariartesa (mimo ok. 2-krotnej przewagi sił) w bitwie pod Kataonią. Mimo to Kassander pozostawia tej armii dalszy podbój Kapadocji, a sam wraz ze swoimi siłami wycofuje się do Kelajnaj we Frygii.
—–
Następuje okres dość niewielkiej aktywności wodzów. Lyzimachos podporządkowuje Knossos na Krecie. Krateros ryzykancko opuszcza wraz ze wszystkimi jednostkami (16 pkt. siły) Tyr i staje w Falidze (Mezopotamia), zamierzając zetrzeć się z Demetriosem usadowionym w Thilabos. Krateros bardzo pragnie wypróbować swą najnowszą Broń przeciwko słoniom, których aż 5 jednostek znajduje się w armii Demetriosa. Demetrios ze swoją armią (ok. 17,5 pkt. siły + 3 pkt. sił lokalnych) niewzruszenie trwa w Thilabos, podczas gdy wydzielona część jego sił z Damaszku podejmuje oblężenie Tyru.

Chwilowo najaktywniejszy jest Kassander. Jego siły rozbijają w drugim podejściu perską armię Ariartesa w Kapadocji i usuwają kolejny niepodległy garnizon. Sam Kassander na czele średniej armii wkracza do Bitynii, postanawiając rozpocząć od zdobycia Nikai, zdobycie pełnej kontroli nad Hellespontem. W tym czasie ostatnia już istniejąca armia niezależna, czyli armia iliryjska, namówiona przez Kassandra, wkracza z Grecji do Macedonii, stawiając małą armię Ptolemaiosa w Pelli przed dylematem ryzykownego, natychmiastowego uderzenia, bądź zwlekania, licząc się z utratą lada moment kontroli nad Macedonią (co oznaczałoby na dodatek stratę 2 pkt. sił lokalnych).
—–
Ptolemaios decyduje się na uderzenie swoją armią z Pelli, które kończy się rozbiciem armii iliryjskiej pod Orestis. Lyziamachos w tym czasie dokańcza podbój Krety i rozpoczyna oblężenie Rodos, natychmiast zdobywając pierwszy punkt oblężenia.

Potężna armia Kraterosa (wzmocniona zwerbowanymi siłami Seleukosa; łącznie 19 pkt. siły) uderza na siły Demetriosa pod Thilabos. Ten dzielnie przyjmuje bitwę. Mimo użytej przeciw niemu Broni przeciwko słoniom, podczas starcia dysponuje on 17 pkt. siły i odnosi wspaniałe zwycięstwo (12 (!) do 8 w kostkach). Straszną porażkę stronnictwu Kraterosa/Seleukosa w niewielkim tylko stopniu rekompensuje udany rajd najemników z Memfis, którzy rozbijają pod Tyrem jednostki słoni Demetriosa, zdejmując tym samym oblężenie z tego miasta.

Po świetnym zwycięstwie Demetrios dzieli swoje główne siły: z ich większością wyrusza szybkim marszem w kierunku Egiptu (ignorując niezdobyty Tyr i wkraczając do Judei), z zamiarem jego podboju, zanim rozproszone, potężne siły Kraterosa/Seleukosa powrócą do gry; druga część sił pozostaje w Mezopotamii, chroniąc kierunek babiloński przed ewentualnymi atakami sił Kassandra. Trzecia (niewielka) część sił stronnictwa Demetriosa od dłuższego czasu przebywa w kontrolowanej Armenii, chroniąc północne rubieże (także przed Kassandrem).

Po dwóch nieudanych szturmach na Nikaię Kassander opuszcza Bitynię (rezygnując na dłuższy czas z ekspansji na zachód) i pod Melitene (Kapadocja) łączy się z drugą częścią swych sił, która w międzyczasie usunęła jeden garnizon Demetriosa z Armenii. 5 zgrupowanych jednostek macedońskich pod osobistym dowództwem Kassandra stoi tym samym na straży Kapadocji i Syrii, a jednocześnie stanowi w każdej chwili zagrożenie dla Armenii i Mezopotamii, znajdujących się pod kontrolą Demetriosa.
—–
Lyzimachos zdobywa drugi punkt oblężenia na Rodos. Stronnictwo Lyzimachosa/Ptolemaiosa otrzymuje kartę Olimpias i mogłoby ono zdobyć królową-matkę rozbijając najemników Kassandra w Epirze (i zdobyć upragnione 3 PPT, wystarczające już do natychmiastowego zwycięstwa), ale atak na siły Kassandra, będącego Obrońcą Dynastii, oznaczałby jednocześnie stratę 3 PPT. Bilans wyszedłby więc na 0. Zamiast ataku, siły stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa blokują zatem najemników w Epirze, gdyż ci nagle zdali sobie sprawę, że bezkarnie mogliby wkroczyć do Etolii lub Macedonii i pozbawić nad nimi kontroli Ptolemaiosa/Lyzimachosa – bo atak na nich oznaczałby niemal pewne zrezygnowanie ze zwycięstwa na podstawie PPT ze strony Ptolemaiosa/Lyzimachosa.

Stronnictwo Kraterosa/Seleukosa wstawia do Gazy (Judea) 2 zupełnie nowe jednostki najemników, aby opóźnić marsz Demetriosa na Memfis (i doczekać powrotu rozproszonych sił Kraterosa/Seleukosa). Armia Demetriosa, jak łatwo było zgadnąć, rozbija tych najemników, którzy dzielnie stanęli na jej drodze i w końcu staje pod Peluzjonem w Egipcie. Wypad innej armii stronnictwa Demetriosa pozbawia Kassandra kontroli Syrii, ale siły Demetriosa szybko wycofują się do Faligi w Mezopotamii, gdzie czują się znacznie pewniej.

Kassander rewanżuje się Demetriosowi, robiąc wypad do Armenii i pozbawiając Demetriosa kontroli nad nią. Podporządkowuje też Kapadocję i w tym momencie staje się liderem pod względem PZ (13 – Kassander, 12 – Demetrios), a to teraz najważniejszy wskaźnik, gdy wiadomo, że Demetrios, kontrolujący Aleksandra IV, nie zdoła przegonić w sumie PZ i PPT Ptolemaiosa/Lyzimachosa do początku 5 etapu. Oznacza to, że na jego koniec, do ustalenia zwycięstwa, ważne będą tylko PZ. Wreszcie, połączona, spora (ok. 11,5 pkt. siły) armia Kassandra staje w Thapsakos (Syria), dokładnie naprzeciw (i sąsiadując) z armią stronnictwa Demetriosa w Falidze (ok. 6,5 pkt. siły + 3 pkt. sił lokalnych). Zanosi się na, być może kluczową dla ostatecznego wyniku, konfrontację.
—–
Lyzimachos nie jest w stanie zdobyć ostatniego, brakującego punktu oblężenia na Rodos. Nie lepiej idzie siłom stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa w Tesalii, którą postanawia ono teraz zdobyć – przed podbojem, Larissę skutecznie broni niepodległy garnizon. Krateros/Seleukos ponownie werbują 2 świeże jednostki najemników i umieszczają je na samobójczej placówce (Heliopolis tym razem). Siły te zostają rozbite przez armię Demetriosa uderzającą z Peluzjonu, ale Krateros/Seleukos osiągają swój cel: Demetrios wprawdzie doczołgał się do Memfis i założył jego oblężenie, ale nie zdążył już zdobyć żadnego punktu oblężenia. A kolejna runda rozgrywki odbędzie się już po powrocie rozproszonych sił Kraterosa/Seleukosa.

Posiadając lekką przewagę, Kassander uderza z Thapsakos na armię stronnictwa Demetriosa w Falidze i… zamiast otworzyć sobie drogę do podboju wschodu, ponosi klęskę (rewelacyjnie walczyły 3 jednostki słoni bojowych, z których m.in. składała się armia stronnictwa Demetriosa). Podjęte przez Kassandra ryzyko było o tyle usprawiedliwione, że to ostatnia runda etapu i jego rozproszone siły za chwilę powrócą w następnym etapie. To co nie zostało wzięte w rachubę, to fakt, że aż 2 jednostki macedońskie Kassandra zostały trwale wyeliminowane. Na marginesie, to Mezopotamia już po raz drugi okazała się szczęśliwa dla sił stronnictwa Demetriosa skonfrontowanych z potężniejszym rywalem.

Etap 5 (305-301 p.n.e.)
Demetrios musi usunąć ze świata żywych Aleksandra IV w Tharze (Media), bowiem najwyższą sumą PZ + PPT dysponują Ptolemaios/Lyzimachos: 6 PZ + 16 PPT. Najistotniejsze będą więc już do końca gry PZ-ty. Uzurpatorem zostaje Kassander z 15 PZ, Demetrios ma ich 12, Krateros/Seleukos – 8, Ptolemaios/Lyzimachos – 6 (ci ostatni wciąż jednak mają szansę na zwycięstwo na postawie PPT).

W fazie uzupełnień: Kassander umieszcza duże uzupełnienia w Syrii, Kapadocji i Armenii (ignorując niemal całkowicie Frygię i Lidię). Wskazuje tym samym, który kierunek działań będzie go najbardziej interesował (i to, że będzie ponownie próbował przełamać pozycje Demetriosa w Mezopotamii). Stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa naturalnie wzmacnia nieco wykrwawione siły Lyzimachosa na Rodos (aby dokończyć to kluczowe oblężenie). Wzmocnione zostają też siły stronnictwa w Etolii i Tessalii, co wskazuje na oczywiste plany dokonania kilku podbojów w Europie. Potężne siły Kraterosa/Seleukosa powracają/wchodzą do gry w Egipcie, Judei i Fenicji (Tyr) odcinając armię Demetriosa oblegającą Memfis. Zadaniem Kraterosa będzie rozbicie armii Demetriosa w Egipcie, podczas gdy wysłany do Tyru Seleukos ma operować w kierunku północno-wschodnim przeciw pozostałym siłom Demetriosa oraz siłom Kassandra. Dysponujący wyraźnie najmniejszymi uzupełnieniami Demetrios wzmacnia jedynie swą ekspedycyjną armię w Egipcie. Sił w Mezopotamii i Armenii nie ma już czym wzmocnić. Jeszcze się okaże czy Demetrios słusznie rozwiązał problem „zbyt krótkiej kołdry”.
—–
Kassander nie przesuwa żadnych swych sił. Wzmacnia jedynie 3-ma jednostkami najemników armię pod swoim osobistym dowództwem w Thapsakos. Duży sukces odnosi Lyzimachos, zdobywając w końcu Rodos (+7 PZ (w tym 4 PZ za największą flotę) oznacza włączenie się jego stronnictwa do bezpośredniej walki o końcowe zywcięstwo; jego stronnictwo ma aktualnie 13 PZ). Lyzimachos postanawia teraz zaatakować ziemie Kassandra i ląduje w Xanthos (Pamfilia i Licja) – nie są mu w tym w stanie przeszkodzić kłody rzucane mu pod nogi przez Kassandra: Sztormy na morzu, cylicyjscy piraci; przeżywa nawet zamach na własną osobę zorganizowany także przez Kassandra. Eumenes w tym czasie pozbywa się (w końcu) jedynego niepodległego garnizonu z Tessalii.

Siły Kraterosa w Egipcie (wzmocnione jednostkami przybyłymi z Judei) uderzają na armię Demetriosa oblegającą Memfis i roznoszą ją w pył. Korzystny stosunek sił (15:11 w pkt. siły) pomaga Kraterosowi wyzyskać (ponownie przeciw Demetriosowi!) Broń przeciwko słoniom. Seleukos w tym czasie zakłada oblężenie wciąż kontrolowanego przez Demetriosa Damaszku (szybko zdobywa 1-szy pkt. oblężenia). Wysyła też minimalne siły ekspedycjne w celu ponownego objęcia kontroli nad Judeą.

Armia stronnictwa Demetriosa, wobec przeważających sił Kassandra w Syrii, Kapadocji i Armenii, wycofuje się z Faligi bardziej w głąb Mezopotamii, do Thilabos, licząc że Demetrios, mając na tyłach poważną groźbę w postaci armii Lyzimachosa, nie będzie zapuszczał się daleko na wschód. Stronnictwo Demetriosa plądruje też Babilon, ale 2 pozyskane dzięki temu karty nie wnoszą nic nowego.
—–
Kassander, wobec zagrożenia stworzonego przez Lyzimachosa na tyłach, wycofuje się pospiesznie ze swoją armią do Tarsos (Cylicja), a pozycję w Syrii obsadzają siły ściągnięte z Kapadocji i Armenii. Lyzimachos kontynuuje odbieranie Pamfilii i Licji Kassandrowi (i poważnie zagraża już Frygii). Jego stronnictwo zagrywa Ahurę Mazdę i Arymana licząc na odebranie stronnictwu Kraterosa/Seleukosa karty Małżeństwa Kleopatry (którą Ptolemaios/Lyzimachos trzymają w areszcie domowym w Pelli). Ale Małżeństwo Kleopatry nie zostaje wylosowane i gra nie kończy się od razu i zwycięsko (na podstawie PPT) dla Ptolemaiosa/Lyzimachosa.

Siły Seleukosa zdobywają kontolę nad Judeą i Kojle Syrią (Damaszek pada m.in. dzięki Zdrajcy w mieście). Krateros rusza pospiesznie ze swoją armią z Egiptu na północ, aby jak najszybciej wspomóc Seleukosa i dokonać podbojów kosztem Demetriosa lub Kassandra. Stronnictwo Kraterosa/Seleukosa inicjuje bunt w Medii i Demetrios traci 2 PZ. Dzięki temu sytuacja pod względem PZ jest teraz niezwykle ciekawa i wyrównana: Kassander – 13 PZ, Ptolemaios/Lyzimachos – 13 PZ, Krateros/Seleukos – 10 PZ, Demetrios – 10 PZ. Na mapie też jest bardzo ciekawie: wszyscy rywale szachują się nawzajem i mają jeszcze szansę przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę (być może stronnictwo Demetriosa jest w najtrudniejszym położeniu).
—–
Eumenes rozbija (w końcu!) siły najemników Kassandra stacjonujące w Nikopolis (Epir). Swoją drogą to te 3 jednostki najemników Kassandra wiązały przez dłuższy czas niewspółmiernie duże siły stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa, więc spełniły swoje zadanie z naddatkiem (podstawowym ich zadaniem było zabezpieczenie Olimpias przed Ptolemaiosem/Lyzimachosem – co się udało). Wobec całkowitego oczyszczenia Europy z wrogich sił, Ptolemaios z symboliczną armią może przesunąć się do Tracji, planując stamtąd objąć kontrolę nad bezpańskimi ziemiami Tribalów. W tym czasie Lyzimachos rezygnuje z marszu na wschód, zawraca w przeciwnym kierunku i z Pamfilii i Licji wkracza do Lidii, aby pozbawić Kassandra kontroli nad kolejną prowincją (po Pamfilii i Licji). Chwilowo Kassander blokuje ten ruch, podsyłając mu do samobójczej bitwy 1 jednostkę najemników.

Seleukos spokojnie czeka w Kojle Syrii, podczas gdy Krateros (z armią o sile 10 pkt.) pospiesznie wkracza do Fenicji. Tym samym wrogi pierścień wokół wojsk Kassandra w Syrii i Cylicji zacieśnia się: armia stronnictwa Demetriosa czeka w Mezopotamii, 2 armie Kraterosa i Seleukosa na południe od Syrii, podczas gdy na tyłach Kassandra operuje Lyzimachos. Wygląda na to, że Kassander długo nie pobędzie liderem w PZ-tach (obecnie prowadzi z 13-toma, gdyż Krateros/Seleukos wzmocnili flotę, która dorównała flocie Ptolemaiosa/Lyzimachosa i ci ostatni stracili 4 PZ bonusu). Północna armia stronnictwa Demetriosa odzyskuje Armenię, a jego główne siły, wobec zagrożenia uderzeniem ze strony zmasowanych sił Kraterosa/Seleukosa, wycfoują się w głąb Mezopotamii – z Faligi do Thilabos.
—–
Teraz następują arcyciekawe chwile. Kassander w końcu rusza z armią z Cylicji na zachód, zbiera pod drodze siły z Kelajnaj i Sardes i postanawia wydać rozstrzygającą bitwę „all or nothing” armii Lyzimachosa pod Miletem. Lyzimachos (mając na ręce kartę Dezercji) decyduje się jednak (wobec lekkiej przewagi Kassandra) nie ryzykować i wycofać do Halikarnasu – udaje mu się to. Siły Kassandra obsadzające Syrię, wobec dużych sił Kraterosa i Seleukosa przegrupowujących się na południe od nich, wycofują się do Armenii.

Lyzimachos, po zagraniu Dezercji na armię Kassandra pod Miletem, losuje…Bunt! Wobec tego postanawia uderzyć z Halikarnasu na armię Kassandra, buntuje jego jednostkę Macedończyków i, posiadając już przewagę militarną, odnosi pod Miletem wspaniałe zwycięstwo. Droga do rozszarpania imperium Kassandra staje otworem – tym bardziej, że na brzegach Hellespontyny ląduje już jednostka słoni bojowych stronnictwa Ptolemaiosa/Lyzimachosa, a skromna armia pod osobistym dowództwem Ptolemaiosa też rusza (przez Trację) w tym kierunku (chwilę wcześniej miał on pecha z ziemiami Tribalów – po rozmieszczeniu tam przez niego garnizonów, ziemie te od razu podniosły Bunt – karta zagrana właśnie przez stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa).

Krateros wkracza do Cylicji, a Seleukos do Syrii (obie prowincje opuszczone już przez siły Kassandra). Kassander, tracąc kontrolę nad Cylicją, opuszcza fotel lidera; teraz najwięcej PZ (12) posiada Demetrios (rywale są jednak tuż za nim z 1 lub 2 PZ straty). Armia stronnictwa Demetriosa wykonuje śmiały wypad z Mezopotamii do Kojle Syrii, odbierając nad nią kontrolę Kraterosowi/Seleukosowi (stronnictwo Demetriosa, posiadając 2 karty więcej na ręce niż stronnictwo Kraterosa/Seleukosa, zagroziło tym manewrem także innym, położonym na południu prowincjom pod kontrolą Kraterosa/Selukosa). Druga armia stronnictwa Demetriosa nadal pilnuje Armenii.
—–
Kassander, mając dużo do obrony i bardzo skromne możliwości manewru, odpuszcza pilnowanie Kapadocji i Syrii i umieszcza garnizony w pustych Sardes i Kelajnaj (wprawdzie nie da rady utrzymać kontroli nad Lidią, ale przynajmniej nie znajdzie się ona pod kontrolą Ptolemaiosa/Lyzimachosa; z kolei zachowanie kontroli nad Frygią wciąż jest możliwe). Mały wypad usuwa garnizon Ptolemaiosa/Lyzimachosa z Pamfilii i Licji, co w ostatecznym rozrachunku spowoduje, że prowincja ta nie znajdzie się pod kontrolą Ptolemaiosa/Lyzimachosa.

Sporo pracy wykonuje stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa. Na zachodzie Eumenes podporządkowuje Epir. Zdrajca pozwala objąć kontrolę nad Hellespontyną. Ptolemaios/Lyzimachos mają tym samym już 13 PZ i wysuwają się na prowadzenie przed stronnictwo Demetriosa. Przegrupowania sił do Grecji, Lidii, Hellespontyny, Frygii, Pamfilii i Licji są już prawie wyłącznie na pokaz.

Krateros uderza na armię stronnictwa Demetriosa w Kojle Syrii (stosunek sił 15:9 na korzyść Kraterosa) i odnosi efektowne zwycięstwo pod Emesą, oddalając tym samym groźbę ewentualnych dalszych strat w południowych prowincjach. Seleukos w tym czasie pozbawia kontroli nad Syrią Kassandra. Jest to już trzecia (po Hellespontynie i Lidii) prowincja, nad którą w tej rundzie traci kontrolę Kassander (zostaje mu już tylko 5 PZ za Frygię i Kapadocję).

W dodatkowych ruchach Ptolemaios/Lyzimachos wzmacniają flotę rodyjską (i zyskują 4 PZ (łącznie 17), przełamując remis z Kraterosem/Seleukosem w największej flocie; te PZ-ty i tak są bez znaczenia, bowiem Ptolemaios/Lyzimachos mieli uprzednio 1 PZ przewagi nad stronnictwem Kassandra), a stronnictwo Demetriosa po rajdzie do Kapadocji odbiera nad nią kontrolę stronnictwu Kassandra oraz przez nieuwagę (tylko), ratując odciętą Hyrkanię, traci odciętą Persydię (i 2 PZ (teraz ma 10); strata jednak już bez znaczenia).
—–
Tak więc zaskakującym zwycięzcą zostaje stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa, które przez większość gry było outsiderem pod względem PZ (będąc jednocześnie liderem w PPT i w tym względzie stanowiąc duże zagrożenie). Stronnictwo Kraterosa już się nie podniosło po ciosach zadanych mu w 2 i 3 etapie. Z kolei Demetrios, który w 3 i 4 etapie przejął pałeczkę wyraźnego lidera, też został uziemiony przez swych współpracujących ze sobą rywali. Kolejny lider, Kassander, który zbudował swą potęgę stopniowo i bez rozgłosu, liderujący jeszcze na początku 5 etapu, także padł pod ciosami (tylko 3 PZ na koniec gry!) swoich rywali, gryzących go ze wszystkich stron (fakt, że miał takie, a nie inne, niekorzystne położenie geograficzne).

I na koniec, stopniowo i niespodziewanie, na lidera wyrosło stronnictwo Ptolemaiosa/Lyzimachosa, opierające swoje imperium o prowincje europejskie, Kretę i Rodos, a w końcówce także zyskujące na prowincjach Kassandra w Azji Mniejszej. I to wszystko mimo nieugaszonych buntów w Grecji, Tracji i na ziemiach Tribalów. Charakterystyczne, że Ptolemaios/Lyzimachos na koniec gry posiadali aż 5 prowincji za 1 punkt. Czyli warto było ciułać. Blisko Ptolemaiosa/Lyzimachosa był Demetrios (zamiast 10 PZ na koniec gry mógł równie dobrze mieć 15 PZ, gdyby nie pechowy bunt w Medii i nieuwaga w odniesieniu do Persydii).

Oto końcowy stan posiadania stronnictw:
Ptolemaios/Lyzimachos: Macedonia (3), Epir (1), Etolia (1), Tessalia (1), Kreta (1), Rodos (3), Caria (1), Hellespontyna (2), największa flota (4) = 17 PZ. Oprócz tego 16 PPT.
Demetrios: Babilonia (4), Mezopotamia (2), Armenia (2), Hyrkania (1), Suziana (1) = 10 PZ
Krateros/Seleukos: Egipt (6), Judea (1), Fenicja (2) = 9 PZ
Kassander: Frygia (3) = 3 PZ

Jak widać z powyższego, żadne stronnictwo nie zachowało ani jednej swojej prowincji startowej. Najczęściej imperia były tworzone „na wygnaniu”. Za najlepszego wodza rozgrywki należy uznać Lyzimachosa – ogromne osiągnięcia i jedna tylko przegrana bitwa. Znakomite osiągnięcia miał też Demetrios, dopóki fatalnie nie skończyła się w 5-tym etapie jego wyprawa do Egiptu. Na plusie był też na pewno Krateros (mimo 2 przegranych bitew). Ptolemaios i Eumenes także mieli swoje zasługi. Reszta wodzów była albo mało aktywna (czasem wymuszała to sytuacja na planszy) albo zbyt szybko schodziła z tego świata, nie mając szansy się wykazać, albo po prostu walczyła słabo. A tak w ogóle, to nie było wodza, który by co najmniej raz nie zszedł z planszy.

Autor: jax

Opublikowano 03.10.2007 r.