Bitwa pod Halmstadt (27.VIII.1676) to jedno ze znaczących, choć niewielkich starć wojny szwedzko-duńskiej 1675-1679. Duńczycy, w sile około 4000, pod wodzą generała Jakoba Duncana, postanowili pomaszerować na północ w celu zdobycia miasteczka Halmstadt, a następnie połączenia się z siłami stojącymi pod Goeteborgiem. Po drodze przechwyciła ich niewielka, licząca około 4500 żołnierzy, armia szwedzka pod wodzą młodego króla Karola XI. Duński dowódca nie spodziewał się w tym rejonie większych sił szwedzkich wobec tego zlekceważył przeciwnika. Duńczycy zajęli bardzo niewygodną pozycję, z rzeką i jedynym mostem na niej na tyłach, w razie porażki grożącą im całkowitą klęską. Bitwa rozpoczęła się od ataku na lewe skrzydło duńskie, przeprowadzonego przez szwedzką kawalerię. Doprowadził on do rozbicia duńskich oddziałów. Duńczycy ratowali się atakując swoją kawalerią na szwedzkie centrum, które tworzyła ściągnięta pospiesznie piechota. W większości atak ten Szwedom udało się odeprzeć, choć nie bez problemów. Dopiero w tym momencie Duncan zdał sobie sprawę, w jakiej sytuacji się znalazł, i wydał swoim wojskom rozkaz do odwrotu przez jedyny most, co doprowadziło do paniki i ostatecznej klęski jego armii.

Scenariusz (w prezentowanym tutaj wariancie pierwszym, historycznym) jest niezrównoważony na korzyść Szwedów. Jednak ci ostatni, aby wygrać, muszą odnieść zdecydowane zwycięstwo. Przy niewielkiej przewadze Szwedów, nie mówiąc już o remisie, zwycięstwo odnoszą Duńczycy. Armia szwedzka ma dużą przewagę jeśli chodzi o jakość dowodzenia. Wszyscy dowódcy reprezentują wysoki poziom, łącznie z młodym królem, a do tego, gdyby któryś z nich poległ, mają wybitnych zastępców. Scenariusz jest krótki, bowiem trwa zaledwie 6 tur (etapów), więc Szwedzi muszą się spieszyć, żeby wygrać. Jest to dodatkowy czynnik warunkujący ich zwycięstwo. Na tyłach armii duńskiej znajdują się tabory, dość wysoko punktowane, jeśli Szwedom uda się je zdobyć, ponadto Duńczycy dysponują jedną baterią ciężkiej artylerii, której zdobycie także stanowić będzie dla Szwedów przysłowiową wisienkę na torcie. Na koniec dodam, że scenariusz ma też drugą wersję, rozpoczynającą się wcześniej, dającą Duńczykom na początku więcej swobody działania i trwającą dłużej (16 tur).

Duńczycy – Czmielon, Szwedzi – Raleen.

Armie szwedzka (biało-niebiescy) i duńska (czerwono-czarni) na pozycjach przed rozpoczęciem bitwy. Szwedzka piechota dopiero rozwinęła się z kolumn marszowych i stąd jest zdezorganizowana

Szwedzi posuwają się powoli do przodu. Główny ciężar natarcia weźmie na siebie z początku prawe skrzydło. Jednak także w centrum i na lewym skrzydle jednostki szwedzkie powoli przechodzą przez strumień, starając się potem szybko uporządkować szyki, zanim nastąpi duński atak. Prowadzi do nich ogień duńska artyleria, która złamała morale jednej z jednostek szwedzkiej piechoty

Po żmudnym podchodzeniu i wstępnych walkach na prawym skrzydle Szwedzi usadowili się w końcu poniżej zbocza i wyszli na tyły duńskiego lewego skrzydła. Duńscy dowódcy starają się przechwytywać szwedzkie aktywacje, ale akurat w tej turze słabo im to wychodzi

Duńczycy w końcu przechodzą do działania swoim lewym skrzydłem. Tworzy je obecnie tylko jedna jednostka piechoty i dwie jednostki kawalerii. Ruszają one do ataku na najbardziej wysunięte oddziały szwedzkich kirasjerów, którzy za plecami mają bagnisty strumień; trzecia jednostka osłania dwie pierwsze od frontu. Niestety, próby przechwytów szwedzkiej kawalerii nie powiodły się

W wyniku walk szwedzcy kirasjerzy zostali częściowo odrzuceni za strumień i zdezorganizowani, ale i oddziały duńskie ucierpiały. Szwedom pozostały jeszcze trzy świeże jednostki, którymi będą mogli zaatakować

W centrum szwedzka piechota podchodzi w pobliże duńskich pozycji, również kawaleria niemal w całości przebyła strumień i rozwinęła się za nim. Duńska kawaleria kontrszarżowała w jednym przypadku, ale bez sukcesów

Na prawym skrzydle zdezorganizowana kawaleria szwedzka porządkuje szyki i naciera na Duńczyków, których jedna jednostka została zniesiona. Powoli zbliża się koniec bitwy, więc Szwedzi będą musieli przejść do zdecydowanych działań

Duńskie lewe skrzydło zostało ostatecznie rozbite, następnie szwedzka kawaleria wyjechała na tyły duńskiej piechoty w centrum, zmuszając ją do sformowania jeży. Gdy to nastąpiło, w centrum podeszła do duńskich piechurów szwedzka piechota, rozpoczynając ostrzał (Duńczycy po sformowaniu jeży nie odpowiadają ogniem). Do walk ruszyło też wreszcie lewe skrzydło szwedzkie. Starcia z duńską kawalerią okazały się tutaj wyjątkowo ciężkie, jednak ostatecznie Szwedzi zdobywają przewagę

Kolejne salwy szwedzkiej piechoty w centrum przerzedziły szeregi Duńczyków, na tyle, że niektóre jednostki uciekły, a część została zaatakowana przez szwedzką piechotę. Na tyłach jeden z oddziałów szwedzkich kirasjerów przeszedł most i dopadł taborów. Rozbito też resztki kawalerii prawego skrzydła duńskiego. Decydującego ataku dokonał oddział szwedzkiej kawalerii w centrum, rozbijając jeża, w którym skrył się duński głównodowodzący i zdobywając działa

Przebieg walk w scenariuszu okazał się dość jednostronny. Walne zwycięstwo odnieśli Szwedzi. Punkty zwycięstwa dobrze starają się zrównoważyć przewagę Szwedów, ale podczas rozgrywki gracz duński nie ma zbyt dużo do roboty. Musi raczej biernie patrzeć jak jego oddziały są rozbijane i starać się to opóźniać. Być może jest to zgodne z historycznym przebiegiem bitwy, aczkolwiek dla strony duńskiej niezbyt satysfakcjonujące. W przypadku gdyby Szwedzi popełnili błąd i zaczęli od razu nacierać od frontu, rozgrywka może przebiegać inaczej, zapewne z punktu gracza duńskiego bardziej dynamicznie i interesująco, ale scenariusz (głównie punkty zwycięstwa) dość wyraźnie sugeruje Szwedom właściwą drogę do zwycięstwa.

Dyskusja o grze na FORUM STRATEGIE

Autor: Raleen
Zdjęcia: Raleen

Opublikowano 02.04.2015 r.

Poprawiony: czwartek, 02 kwietnia 2015 13:36