Drugie oblicze Cheronei – pierwsza rozgrywka w systemie „Lost Battles”

Po przegranej Greków w bitwie pod Cheroneą w systemie Great Battles of History podjęliśmy z Raleenem próbę przyjrzenia się tej samej bitwie – w innym systemie: Lost Battles. Cechuje się on przede wszystkim odmienną skalą – nie mamy możliwości zajmowania się ukierunkowaniem każdego poszczególnego oddziału naszej armii – oraz, co oczywiste, mechaniką. „Przesiadka” okazała się na tyle wymagająca, że stwierdziliśmy kilka błędów przy interpretacji przepisów, których dopuścił się niżej podpisany. Miały one ten skutek, że wydłużyły nieco rozgrywkę, utrudniając walkę w centrum. Jaką walkę, w jakim centrum? Poniżej początkowe ustawienie.

Pole bitwy podzielone jest na dwadzieścia stref-kafelków. Widać przecinające pole bitwy strumienie, trochę wzgórz i zarys miasta w oddali. Na skraju mapy płynie rzeka z zielonym bagniskiem. W okolicy rozmieściła się konnica pod dowództwem królewicza macedońskiego, Aleksandra (gwoli wyjaśnienia – duże żetony to zazwyczaj kawaleria lub lekka piechota, żetony mniejsze to zwykle ciężka piechota).

Poprawiony: środa, 16 listopada 2011 13:21

Więcej…

Blitzkrieg 1939. Marsz na Warszawę

Informacje o książce
Autor: Leo Kessler
Tłumaczenie: Joanna Jankowska
Wydawca: IW Erica
Seria: Batalion Szturmowy SS
Rok wydania: 2011
Stron: 336
Wymiary: 20,4 x 14 x 2 cm
Oprawa: miękka
ISBN: 978-83-62329-35-9

Recenzja
Wydawnictwo Erica przyzwyczaiło nas do interesujących lektur historycznych, pisanych zarówno dla hobbystów, jak i osób dopiero zaczynających wnikać w zawiłości dziejów. Czy tak samo jest w przypadku „Blitzkriegu 1939”?

Słowo wstępu: „Blitzkrieg 1939. Marsz na Warszawę” to pierwszy tom długiej serii Leo Kesslera o batalionie szturmowym SS „Wotan”. Akcja zaczyna się tuż przed wojną i w trakcie kampanii wrześniowej, co łatwo wywnioskować z tytułu. Jednak sama Warszawa pojawi się w końcowych częściach książki, co może rozczarować zainteresowanych kampanią wrześniową. Zarówno walk jak i wojny nie ma tutaj zbyt dużo, a na pewno mniej niż sugerowałby tytuł.

Poprawiony: niedziela, 08 września 2019 09:03

Więcej…

[GBoA] Granik 334 p.n.e. – Raleen vs RyTo, 06.11.2011

Bitwa nad rzeką Granik (334 p.n.e.) to pierwsza z wielkich bitew stoczonych przez Aleksandra podczas jego słynnej kampanii przeciwko Imperium Perskiemu. Przeciwnikiem króla Macedonii były oddziały z zachodnich i północnych satrapii imperium. Po stronie Persów walczyli także najemnicy greccy pod wodzą Memnona z Rodos. Bitwa miała miejsce w Azji Mniejszej. Jeśli chodzi o liczebność obu stron, wiadomo, że Persowie znacznie przeważali nad Macedończykami w kawalerii (15 000 do 5000), z kolei ci ostatni mieli więcej piechoty (ok. 20 000 do 18 000). Relacje dotyczące przebiegu bitwy nie są jednoznaczne. Wiadomo jednak, że decydujące okazało się uderzenie prawego skrzydła macedońskiego, które przełamało przeciwnika, wychodząc na jego tyły. W tym samym czasie w centrum doszło do starcia falangi z broniącą brzegów rzeki jazdą perską. Co do tego, czy i jak falanga forsowała Granik, są spory. Ostatecznie uderzenie jazdy Aleksandra na tyły i pojawienie się jej za szykiem głównych sił Persów miało przesądzić sprawę i przyczynić się do ich klęski.

W grze armie obu stron pod względem liczebnym tak bardzo nie odbiegają od siebie, z tym, że zwracają od razu uwagę masy perskiej kawalerii. Persowie mają jednak bardzo słabych dowódców, choć jest ich wielu. Jedynym porównywalnym z Macedończykami wodzem jest u nich Grek Memnon, poza nim odznacza się Spithrydates, satrapa Hyrkanii. Macedończycy mają tylko 3 dowódców, w tym Aleksandra. Ilość tę można jednak zwiększyć, dodając im dowódców macedońskich kontyngentów (4). Jest to zasada opcjonalna w instrukcji, podnosząca jakość dowodzenia u Macedończyków, historycznie jak najbardziej słuszna. W naszej rozgrywce uwzględniliśmy wszystkich 4 dowódców macedońskich kontyngentów (MMC). Z zasad opcjonalnych GBoA nie stosowaliśmy natomiast fazy elitarnej inicjatywy, która przypadłaby Aleksandrowi, po raz kolejny zwiększając poziom dowodzenia u Macedończyków. Uznaliśmy, że dowódcy kontyngentów, jako wzmocnienie pod tym względem strony macedońskiej, wystarczą. Zasady zwycięstwa w scenariuszu są proste. Trzeba rozbić przeciwnika, przy czym próg załamania dla obu armii nie jest wysoki, nieco niższy dla Persów, wyższy dla Macedończyków. Jeśli chodzi o szanse na zwycięstwo, scenariusz ze wskazaniem na Macedończyków, ale Persowie nie są zupełnie bez szans.

Macedończycy – RyTo, Persowie – Raleen.

Rozstawienie początkowe. Bliżej nas armia perska (niebiescy – Persowie, żółci – Scytowie, fioletowi – Grecy). Nad rzeką Granik w pierwszej linii jazda, w większości lekka, wyjątek stanowi ciężka jazda z Baktrii na prawym skrzydle. W głębi Macedończycy (czerwoni). Centrum ich szyku tworzy falanga, na skrzydłach jazda i lekka piechota. Hypaspiści wraz z Aleksandrem stoją na prawym skrzydle

Poprawiony: wtorek, 08 listopada 2011 18:00

Więcej…

[GBoA] Samarkanda 328 p.n.e. – Raleen vs RyTo, 06.11.2011

Scenariusz przedstawia wydarzenia związane z buntem przeciwko Aleksandrowi, jaki podniósł się w 328 r. p.n.e. (spotkałem się także z rokiem 329 p.n.e.) w okolicach Samarkandy (wtedy zwanej Marakandą) w prowincji Sogdiana. Scenariusz jest czysto ćwiczebny i moim zdaniem ma ograniczony związek z realiami historycznymi, pozwolę sobie zatem przejść do strony grywalnościowej. Wojsk na planszy mało. Celem Macedończyków jest przedostanie się na drugą stronę planszy (do dolnej krawędzi). Możliwe jest również zwycięstwo gdy armia przeciwna przekroczy poziom moralny załamania. Nie jest to trudne, eliminacja mniej więcej połowy sił u Persów, w przypadku Macedończyków próg odporności jest w praktyce nieznacznie niższy. Scenariusz ma założony czas trwania (co jest wyjątkiem na tle GBoA) – wynosi on 20 etapów. Jeśli w tym czasie Macedończykom nie uda się przedostać na dół planszy, przegrywają.

Macedończycy – RyTo, Persowie – Raleen.

Siły macedońskie na początku rozgrywki: 3 oddziały hoplitów i 3 oddziały lekkiej jazdy, do tego trzech kiepskich dowódców (ten z najmniejszą inicjatywą to głównodowodzący)

Poprawiony: poniedziałek, 07 listopada 2011 22:49

Więcej…

[GBoA] Cheronea 338 p.n.e. – Raleen vs RyTo, 06.11.2011

Bitwa pod Cheroneą (338 p.n.e.), którą mieliśmy przyjemność rozgrywać w systemie Great Battles of Alexander, to jedna z bardziej znanych batalii starożytnego świata. Naprzeciw walczącej o hegemonię w Grecji potęgi Macedonii stanęła połączona armia miast-państw greckich, z kontyngentami Aten i Teb na czele. Wiemy, że sojusznicy mieli nieznaczną przewagę liczebną nad armią króla Filipa II. Przewaga jakościowa była jednak po stronie Macedończyków. Przebieg starcia nie był bynajmniej szablonowy. Z przekazów dot. bitwy wiadomo, że nacierająca falanga macedońska i hypaspiści (elitarna ciężka piechota macedońska, używająca krótkich włóczni) zaczęli się w pewnym momencie cofać, pozorując odwrót, co zachęciło stojących naprzeciwko nich Ateńczyków do ataku. Z czasem nieskoordynowane działania obu skrzydeł doprowadziły do tego, że stojący na drugim skrzydle Tebańczycy zostali zaatakowani z flanki przez lekką jazdę, która wycięła w pień tebański Święty Zastęp, również w centrum linii greckiej powstała luka, w którą uderzył z hetajrami Aleksander. Posuwający się w ślad za uciekającym, w ich przekonaniu, przeciwnikiem Ateńczycy rozluźnili szyk. Gdy to nastąpiło, Filip II zatrzymał odwrót swojej gwardii i uderzył na ich zdezorganizowane szyki, rozbijając ich oddziały. Ostatecznie bitwa zakończyła się pogromem armii greckiej. W wyniku tego zwycięstwa Filip II podporządkował sobie wkrótce całą Grecję (tylko Sparta nie uznała go za hegemona), tworząc Związek Koryncki. Więcej o bitwie i o wojskowości macedońskiej przeczytacie również w tym artykule autorstwa Roberta Sypka.

Scenariusz z bitwą pod Cheroneą nie jest zrównoważony i odbiega od mojej wizji tej bitwy. Wspomnę jednak o paru szczegółowych zasadach dodatkowych do tej rozgrywki, co mam nadzieję pozwoli lepiej zrozumieć przebieg gry. Po pierwsze warto wspomnieć, że armia grecka ma trzech wodzów, z których każdy może dowodzić tylko swoim kontyngentem. Jedynie lekka piechota grecka może być dowodzona przez każdego z dowódców. Inaczej rzecz wygląda po stronie macedońskiej. Ani Filip II ani Aleksander nie mają żadnych ograniczeń co do jednostek, którymi mogą dowodzić. Do tego sam Filip ma bardzo daleki zasięg dowodzenia, wynoszący 12 pól (chyba rekord w grach starożytnych z serii GBoH). Jeśli chodzi o kierunki ucieczki, rozbite oddziały Greków uciekają w kierunku górnej krawędzi planszy (pola ze strzałkami), a w przypadku Macedończyków – w kierunku dolnej. Próg ucieczki dla strony macedońskiej jest nieco wyższy niż dla Greków, co stanowi kolejny czynnik pogarszający sytuację tych ostatnich i ich szanse na zwycięstwo. Reasumując, scenariusz przedstawiający bitwę nie jest zrównoważony. Stroną wyraźnie faworyzowaną są Macedończycy. Ma to co najmniej częściowo odzwierciedlenie w realiach bitwy, można dyskutować jak daleko idące. Nie darmo bitwa ta uważana jest za początek nowego, czyli systemu macedońskiego, który tak wyraźnie zatriumfował nad armią w starym stylu opartą na hoplitach.

Macedończycy – Raleen, Grecy – RyTo.

Rozstawienie początkowe. Po lewej stronie armia macedońska z królem Filipem II na prawym skrzydle i młodym Aleksandrem na lewym. Po prawej armia połączonych miast-państw greckich. Na prawym skrzydle Tebańczycy pod wodzą Teagenesa, w centrum kontyngenty pomniejszych poleis pod dowództwem Pelopidasa, na lewym skrzydle Ateńczycy pod wodzą Demostenesa (faktycznie żadne źródła nie potwierdzają by to on dowodził Ateńczykami, wiadomo jedynie, że walczył w bitwie)

Poprawiony: poniedziałek, 07 listopada 2011 19:21

Więcej…